Brother ApeAlbum

De drie Zweden van de band Brother Ape weten op hun zesde schijf Force Majeure de fans opnieuw te verrassen. Niks gerieflijk voortborduren op de ingeslagen weg van de voorganger “A Rare Moment Of Insight”, het roer moet weer zo nodig om! De nummers zijn compacter, over het algemeen een tandje minder stevig  en de nadruk ligt wat meer op de melodielijnen.

Wat gebleven is, is het energieke drumwerk van Max Bergman. Hij blijft ze volvet raken en geeft ook de rustige nummers een behoorlijke boost mee. Het lijkt wel of hij per tik wordt betaald… Samen met het ook nadrukkelijk aanwezige basspel van Gunnar Maxén heeft de band een ritmesectie in huis die er voor zorgt dat indutten is uitgesloten.

Brother Ape maakt prog met hier en daar een licht rockrandje. Er zijn nog wat sporen van fushion uit het eerdere werk terug te vinden. De muziek is behoorlijk toegankelijk, tot radiovriendelijk aan toe, met pakkende, lichtvoetige melodieën.  Met name de genoemde ritmesessie zorgt voor een energieke touch, waar gedragen en verstilde passages tegenover staan.

Grote man is Stefan Damicolas, die niet alleen alle nummers schrijft, maar met zijn herkenbare, vrij hoge stem een nadrukkelijk stempel op de muziek drukt. Die melancholische stem, waar je van moet houden, past prima bij de soms (ook iets te) zoetig aandoende melodieën. Hij had toch even niets te doen, dus hanteerde Stefan ook nog maar de gitaar. De klanken hiervoor lijken uit zijn tenen te komen. Hij soleert weinig, maar als hij dat doet,  komt er zeker iets fraais uit zijn instrument, zoals in Distinction. De voortdurende zoektocht van de band naar iets nieuws en nieuwe geluiden, komt het meest sprekend tot uitdrukking in het toetsenspel, dat verder als een rivier door het muzikale landschap meandert.

Het tweeluik Force Majeure en The Mirror geven een aardig doorkijkje van deze cd. Het eerste  instrumentaal, een combinatie van energie en rust, het tweede een swingend up-tempo nummer, met de herkenbare stem van Damicolas, voorzien van geluidseffecten en orkestrale intermezzo’s, waarbij gas wordt teruggenomen. Tegen het eind krijgt drummer Bergman enige rust. Somewhere Someday en After Rain kunnen onder het kopje ‘ballads’ worden geschaard, met een akoestische start. Met A Hundred Voices kunnen we een van de hoogtepunten van de cd benoemen. Dit ook rustige nummer wordt gekenmerkt door fraai en gevarieerd toetsenspel en een beklemmende gitaarsolo, met lekkere orkestraties op de achtergrond.
Hoe toegankelijk ook, het kost de luisteraar toch de nodige moeite om de muziek zich in al haar finesses te doen openbaren. Het is goed om te zien dat een band geen genoegen neemt met het koersen op de automatische piloot. Met zoveel vakmanschap aan boord blijft de kwaliteit niettemin geborgd. Het is voor de fans wel steeds even slikken en de beoordeling van “Farce Majeure” zal voor menigeen anders uitpakken. Ik zal zelf nooit een groot aanhanger van deze apenbroer worden, maar mijn bewondering voor de klanken van Brother Ape stijgt met de luisterbeurt.

Fred Nieuwesteeg