Brother ApeAlbum

En of wij bij Progwereld het Zweedse Brother Ape in de gaten hebben gehouden! En jemig wat een lekker plaatje is dit weer geworden. Ook nu weer bewijzen deze gasten dat je slechts drie man nodig hebt om een puike rockplaat te maken. Inderdaad, minder is ook hier meer.

Dit alweer vierde album “Turbulence” in evenzo veel jaar is ontegenzeggelijk een plaatje waarop vooral drummer Max Bergman en gitarist Stefan Damicolas uitblinken. Over de zang van Damicolas werd al eerder geschreven dat een vergelijking met Dennis DeYoung op zijn plaats is. Graag gooi ik de naam Carl Groves in de groep, want vooral in de rustige passages doet hij aan deze Salem Hill-zanger denken.

Het album gaat van start met de twee dampende rockers Welcome Future en Footprints waarop de energiek drummende Bergman je geen moment geeft om even achterover te leunen. Net als op het hele album vormen de toetsen in deze nummers een ondergeschikte rol. Een vergelijking met de muziek en energie van Rush is dan ook zeker op zijn plaats.

Op Who Will Be Next mept Bergman de vellen haast uit zijn drumkit, wat een energie en ritmebeheersing heeft deze man. Samen met de strakke gitaarriffs en snelle en puntige gitaarsolo’s maakt de vergelijking met Rush hier treffend.

Met titelnummer Turbulence breekt het sterkste en meer gevarieerde deel van het album aan. Voor het eerst spelen ook de toetsen een bescheiden rol. Toch worden deze al snel overspeeld en overspoeld door zware gitaarakkoorden. Het nummer kent een steeds terugkerende melodie op gitaar die verrekte aanstekelijk is. Voorzichtig bewandelt Damicolas hier de wegen richting een fusion-achtige stijl. Het is de afwisseling tussen vocale en instrumentale stukken die dit nummer buitengewoon goed verteerbaar maken. Slepend en losser wordt het met No Return, waarop Brother Ape in weinig meer doet denken aan de turbulente start van de schijf. Centraal maar ook dominant op dit nummer zijn de twee fraaie en lange bluesy gitaarsolo’s van Damicolas.

Ronduit verslavend is het instrumentale Autostrada. Samenspel van slepend gitaarwerk en zweverige toetsenloopjes worden begeleid door subtiele percussieachtige drums. Veelzijdigheid kan de groep zeker niet worden ontzegd. Met Lifeprints wordt het album in dezelfde turbulente stijl afgesloten als waarmee het begon.

“Turbulence” is een uitstekende rockplaat geworden die in het bijzonder naar het eind toe aan kracht wint door de variatie aan stijlen. Na vier albums is de tijd aangebroken om dit Zweedse powertrio in Nederland eens live aan het werk te zien.

Hans Ravensbergen