Soord, BruceAlbum

Afgelopen zondag regende het bijna de hele dag. Een soundtrack voor zo’n troosteloze dag brengt Bruce Soord met zijn tweede solo-cd. Soord is vooral bekend als oprichter en frontman van The Pineapple Thief. Met deze band timmert hij al sinds eind jaren ‘90 succesvol aan de weg. Van bijvoorbeeld het laatste album “Dissolution”, dat vorig jaar verscheen, was ik erg onder de indruk. Ik vind het een krachtig album dat ik nog steeds met veel plezier draai.

Na de toer rond “Dissolution” kwam Soord thuis in het Engelse Yeovil. Een dag later werd zijn derde kind (een meisje) geboren. Deze blijde gebeurtenis en het thuiskomen in zijn eigen stad, inspireerde Soord om de wereld om hem heen vanuit een nieuw perspectief te bekijken. Hij begon met schrijven en trok bovendien met zijn recorder de stad in op zoek naar geluiden. Zo is op het album een oude man te horen die buiten een liedje zingt.

Als ik zo naar Soord luister, is Yeovil niet de meest vrolijke plaats om te wonen. Want de man heeft een uiterst introspectieve en melancholieke plaat gemaakt. Met deze plaat heeft hij de vreugde van de geboorte van zijn kind naast het verval van zijn woonplaats willen plaatsen. Eerlijk gezegd hoor ik weinig uitbundige blijdschap op dit album, wel ingehouden hartzeer en zo nu en dan wat sprankjes hoop.

De muziek die Soord brengt op deze plaat laat zich niet echt vergelijken met The Pineapple Thief. Al zorgt de mooie en herkenbare stem van Soord wel direct voor die associatie. Solo presenteert hij zich als een singer-songwriter en staan nog meer dan bij The Pineapple Thief de liedjes centraal. Door de heldere productie klinkt “All This Will Be Yours” alsof de man bij je in de huiskamer staat te spelen, tenminste dat riep het sterk bij mij op.

De singer-songwiter kant van Soord komt sterk naar voren in mooie nummers als The Solitary Path of A Convicted Man en Time Does Not Exist. Soord zingt in het laatstgenoemde nummer over hoop maar het is heel melancholiek. Hij klinkt als iemand die terugkijkt op zijn leven tot nu toe en op een kruispunt is gekomen.
Hoe verder ik in het album kwam, hoe meer ik de muziek refereerde aan no-man ( ja, heb je die link met Steven Wilson weer…). Vooral in de nummers met elektronische elementen als You Hear The Voices en Cut The Flowers. In die nummers klinkt Soord ook het meest symfonisch. De muziek krijgt dan bovendien iets beklemmends.

Kortom, Bruce Soord brengt met zijn solowerk voor introspectieve en melancholieke muziek. De link met The Pineapple Thief zit ‘em in de songgerichte aanpak en vooral zijn stem. Maar verwacht met deze cd zelfs geen The Pineapple Thief light. Ik vind derhalve Soords bespiegelingen meer dan het beluisteren waard. Na zo’n veertig minuten zit de cd erop. Voor mij regelmatig een moment om op de repeatknop te drukken. Dit is absoluut meer dan een tussendoortje en laat vooral horen hoe goed Soord is als een ambachtelijke songsmid. “And This Will Be Yours” is een sterk album.