BubblemathAlbum

Ik wil muziek horen, altijd en overal. Op mijn werk zet ik dan ook muziek op zodra het maar mogelijk is. Vrijwel altijd houd ik dan rekening met de smaak van mijn kamergenoten, dus het leidt maar zelden tot problemen. Soms gaat het mis, zoals toen ik de nieuwe plaat van Bubblemath opzette. Een collega vroeg na een kwartier of ik iets anders – wat dan ook – op wilde zette, want hier werd ze agressief van.
Er valt veel voor te zeggen, “Edit Peptide” is namelijk een muzikale testosteronbom en dus wellicht minder geschikt voor een kantooromgeving. Het is een uur lang maatsoortflipperen, afgewisseld met veel staccato gitaarpartijen en dito zang. Het album verschijnt liefst vijftien jaar na het debuut, wat – in de woorden van toetsenist/zanger Kai Esbensen – er wel toe geleid heeft dat ze veel betere muzikanten geworden zijn. Ik heb voorganger “Such Fine Particles Of The Universe” dus maar meteen beluisterd, en er is geen woord van gelogen, want het is bijzonder knap te horen hoeveel progressie de heren geboekt hebben. Het nadeel is wel dat de nummers af en toe meer een showcase van de technische vaardigheden van de muzikanten zijn, terwijl de nummers mijns inziens soms gebaat waren geweest met wat meer rust. Soms zijn die rustmomentjes er overigens wel, maar lang duren ze dan niet, er moeten immers meters gemaakt worden.

Bubblemath is afkomstig uit Minneapolis in de Verenigde Staten en dat is goed te horen. “Edit Peptide” heeft namelijk overduidelijk een Amerikaanse sound. Muzikaal klinkt het geregeld als het opgefokte broertje van Spock’s Beard, zeker ook in de samenzang, terwijl een nummer als Get A Lawn me bijvoorbeeld sterk aan Echolyn doet denken. Ook de gekte van het muzikale genie Frank Zappa is nooit echt ver weg en daarnaast hoor ik er bijvoorbeeld Umphrey’s McGee en District 97 in terug. Ten slotte zijn er ook gelijkenissen met de Engelse progpunkers – of punkproggers – Cardiacs, al zat die band nog wel meer in de overdrive. Toch heeft Bubblemath gelukkig genoeg eigen identiteit.

“Edit Peptide” van Bubblemath is een interessante plaat, waarbij de waardering geheel afhankelijk is van mijn stemming. Als achtergrondmuziek is het bijvoorbeeld minder succesvol, want veel te druk en voor blootstelling aan de wat minder gevorderde muziekluisteraar is de plaat zelfs volstrekt ongeschikt.
Voor close hearing is het echter een perfect album, omdat het album zo veel details bevat dat het een eeuwigheid duurt voor ze allemaal zijn vrijgegeven. Wel is het een erg intense luistertrip: na de drieënzestig minuten die dit album klokt, was ik behoorlijk uitgeput, maar daar krijg je dan wel een hoop moois voor terug. Alleen al opener Routine Maintenance is een ruim twaalf minuten durende muzikale achtbaan, waarin meer ideeën verwerkt zitten dan in een gemiddeld album. En dat is dus pas het begin!
Bubblemath heeft mij dus op de rand van dit muziekjaar verrast met een uitstekend album, dat de gevorderde muziekliefhebber zeker aan moet kunnen spreken. Ga het dus vooral beluisteren op de Bandcampsite van de band of de Bandcampsite van Cuneiform (waar overigens sinds kort verschrikkelijk veel moois te ontdekken valt!) En nu maar hopen dat het volgende album niet weer vijftien jaar op zich laat wachten!

Wouter Brunner