BugenhagenAlbum

De Britse band Bugenhagen is het initiatief van gitarist Johnny Turpin en drummer Paul Fligg en in eerste instantie opgestart als een Pink Floyd tribute band. Bassist Dave Rule komt in een later stadium bij de band, maar de vriendschap en enthousiasme van het trio slaat gelijk op elkaar over. Naarmate de band samen repeteert en live optreedt, worden er ook eigen songs gecomponeerd, die vooral door het publiek bij de uitgevoerde optredens enthousiast worden opgepikt. Dit geeft de doorslag om de nummers ook op een ep te zetten, zodat dit als promomateriaal gebruikt kan worden bij optredens, maar ook bij radiozenders.

De muziek op deze ep is naast uiterst plezierig vooral ook afwisselend te noemen. De band verbergt zijn voorkeur voor Pink Floyd niet, maar het is te makkelijk te stellen dat alleen die prog dinosaurus als invloed voor deze drie muzikanten heeft gediend. Er is veel afwisseling tussen de songs en zelfs binnen de tracks zelf. Wanneer je gaat luisteren naar “Bu:gen’heigen” (hoe verzin je zo’n titel) zal je overeenkomsten ontdekken met bands als No Man (luister naar de start van de openingstrack) en Genesis, maar bijvoorbeeld ook liefhebbers van The Beatles zullen aangenaam verrast zijn. De band experimenteert met gitaarsolo’s maar ook met heerlijke toetsenpartijen. Vooral de toetsenliefhebbers moeten luisteren naar But In This Changing House, maar ook naar The Greatest Of Them All. Het is onvermijdelijk te stellen dat de invloed van Pink Floyd het grootst op het drietal is geweest, ook vooral door de zang van Johnny Turpin, die zo nu en dan dezelfde sfeer uitstraalt als die van Roger Waters. Overigens is Turpin een begenadigd zanger, want hij weet elk nummer op zijn eigen wijze te brengen en samen met een mooie productie heb je het gevoel telkens een nieuw aspect in zijn stem te ontdekken, zelfs na meerdere luisterbeurten.

The Greatest Of Them All begint zoals de titel al suggereert, groots en bombastisch. Een overweldigend euforisch maar vooral ook indrukwekkend gevoel zal je overmeesteren door de symfonische toetsen en het radiofragment betreffende de dood van autocoureur Ayrton Senna en Rolant Ratzenberger tijdens de grote prijs van San Marino in 1994. Uiteraard gaat het nummer over de meest talentvolle en geroemde formule 1 coureur alle tijden – Ayrton Senna. Halverwege de track schurkt het erg tegen de muziek van Pink Floyd aan, het is genieten van voor naar achteren, vooral door de combinatie van piano en een heerlijke gitaarsolo.

De langste song van de ep met een lengte van ruim negen minuten is het sfeervolle On The Beach. Het begint heerlijk ‘laid back’ en als de track de eerste helft gepasseerd is komt er een heerlijke gitaarsolo in het spel die je meditatiestand geleidelijk verstoort. Na ruim zes minuten lijkt de muziek in een nieuw nummer te glijden, maar schijn bedriegt; het hoort nog steeds bij hetzelfde nummer. Wederom horen we een heerlijke gitaarsolo en zang die mij vaak doet denken aan The Beatles. Reckless sluit de ep sterk af met een melodie die zich stevig in je onderbewustheid nestelt, ook hier weer de referenties met The Beatles, voornamelijk door de achtergrondzang in het nummer.

Met een verdienstelijke lengte van ruim een half uur is deze ep echt een aankoop waard. Voor zeven pond inclusief verzending is deze schijf voor jou en ik vermoed dat dit een aankoop kan worden waar je over tien jaar nog steeds geen spijt van hebt. Veel belovende band!

Ruard Veltmaat