In 2015 wist het Amerikaanse duo van Built For The Future mij in positieve zin enorm te verrassen met het debuutalbum “Chasing Light”. Multi-instrumentalist Patric Farrell en zanger Kenny Bissett maakten daarop een sterke mix van progrock en popmuziek; nummers met een kop en een staart en met een aanstekelijk refrein.
Dit nieuwe album met een prachtige hoes had al veel eerder moeten uitkomen, maar door verschillende tegenvallers en omstandigheden kwam het niet tot een release. Nu is de opvolger uiteindelijk daar en te koop via hun Bandcamp pagina. Op hun Facebook pagina was al aangekondigd dat dit tweede album meer naar de progressieve rock zou gaan en het popgedeelte wat meer losgelaten zou worden. Dat is zeker ook gebeurd. Ik vind het jammer dat ze de popinvloeden hebben laten varen, juist omdat dit zo’n sterke troef was. Maar goed, een band moet vooral dat maken wat ze zelf het liefste maken.
De nummers op “Brave New World” zijn in de regel langer en bulken van de ambitie. Bij beluistering moet ik vaak aan Rush denken. Dat zit hem in de ritmesectie en de opbouw. Daarbij maken ze veel meer gebruik van futuristische soundscapes die doen denken aan de albums van hun landgenoot Scot Mosher. Het titelnummer schiet uit de startblokken met stuwende drums, zware basloopjes en heerlijke toetsentapijten. De drums komen uit een kastje en dat is doodzonde. Je hoort het duidelijk. Vooral de afslag bekkens klinken nep. Omdat de drums zo prominent aanwezig zijn, hoop ik echt dat ze in de toekomst een drummer van vlees en bloed inhuren. Verder een uitstekende opener.
Breathe gaat in hoog tempo verder en heeft ook dat stuwende karakter. Toch wordt nu wel duidelijk dat er wat de productie betreft het nodige aan dit album schort. Niet alleen de drums komen niet goed uit de verf, er ligt een soort van algehele donkere waas over het geheel hetgeen grote invloed heeft. Vooral als de band volle bak speelt wordt dit duidelijk. Het wordt dan een beetje een brei aan geluid. Met een betere productie zou het materiaal veel beter klinken.
Toetsenliefhebbers zullen smullen van Zenit, het is doorspekt met zalige toetsen uitspattingen. De zang van Kenny Bissett past prima bij het geheel, alleen vind ik sommige zanglijnen niet lekker uit de verf komen. Tegen het einde wordt er een enorme bak tegendraadse herrie geproduceerd met een gitaar in overdrive, het schiet zijn doel voorbij. Dan is City Of The Sun veel beter. Hier hoor je waar de band toe in staat is. Een zalig nummer met geweldige futuristische toetsen en stuwend basspel.
Ondank dat er veel te genieten valt, zoals het zalige basspel en sterke toetsen, schort er naar mijn mening best veel aan het album. Dat zijn niet alleen de digitale drums en de te donkere productie maar ook het gebrek aan herkenbare refreinen. Op het vorige album blonken ze daarin uit. Ze vormden een rode draad in de muziek die op dit album veelal gemist wordt, waardoor de nummers soms wat stuurloos aanvoelen. Als laatste is de speelduur van 74 minuten wel erg aan de lange kant. Ondanks dit alles ben ik wel heel erg benieuwd hoe dit, inmiddels drietal, zich verder zal ontwikkelen. De potentie is in hoge mate aanwezig.