Built For The FutureAlbum

Het mooiste van recensent zijn is het ontdekken van nieuwe muziek. Je ontvangt een album in je postbus waar je nog nooit van hebt gehoord. Je besluit een stukje te gaan luisteren en vervolgens ben je meteen verkocht. Zo kan ik me nog goed herinneren dat ik het eerste ep-tje van Gazpacho “Get It While It’s Hot” beluisterde, dat ik onder de indruk raakte van “Deliverance” van Sylvan en verrast werd door het debuutalbum “Underground Community” van Harvest en “A Doorway To Summer” van Moon Safari. Je voelt hem al aankomen, het debuutalbum van het Amerikaanse duo van Built For The Future mag je daar zeker bij optellen.

Wanneer een band op papier de eigen muziek vergelijkt als een mix van Rush en Tears For Fears dan heb je sowieso direct mijn aandacht. Met name het laatst genoemde duo zijn de helden van mijn jeugd. Nog fijner is het wanneer het statement ook echt blijkt te kloppen. Built For The Future (b4tf) bestaat uit zanger Kenny Bissett en multi-instrumentalist Patric Farrell. Deze laatste heeft ook bijna alle nummers geschreven.

Wat mogen we van dit conceptalbum verwachten? Welnu, twaalf geweldige nummers die stuk voor stuk een zalige melodie bevatten, zo ook een pakkend refrein en heerlijke instrumentale uitstapjes. Deze stijl is meer bekend als crossover prog. Denk aan een potpourri van Rush, Tears For Fears, Days Between Stations, Sound Of Contact, The Beatles, Arena en Yes. Patric Ferrell droeg dit album overigens op aan zijn muzikale held Chris Squire.

Elke song is zo lekker catchy dat je er helemaal in opgaat en moet oppassen dat je niet opeens in een volle trein begint mee te zingen. Neem het titelnummer Chasing Light, het refrein blijft dagen lang hangen, de zwevende neo-prog toetsen drijven je keer op keer naar het puntje van je stoel en het gitaarwerk blijft naar meer smaken. Ook de wijze waarop de drums in de mix zijn gezet draagt bij aan de kracht van de muziek. De zangstem van Kenny Bissett is erg prettig om naar te luisteren en wanneer de mannen samen zingen, is het steevast kippenvel op de armen.

Een nummer als Burning Daylight heeft een fijn jaren ’80 sausje over zich. Je hoort een vleugje Visage (Fade To Grey) en het toetsenwerk doet aan A-Ha denken. Het nummer transformeert naar meer up-tempo en dan komt Rush (periode “Hold Your Fire”) als referentie bovendrijven. Na bijna een uur luisteren en genieten heeft b4tf nog een laatste troef in handen: het ruim twaalf minuten durende The Great Escape. Hierin etaleert het duo nogmaals zijn kwaliteiten. Een briljant nummer waarin een groot deel van de vorige nummers subtiel is verwerkt.

Het duo had een paar honderd albums laten persen, vooral om aan vrienden en kennissen te verkopen en om wat promo’s te kunnen versturen. Hij had niet verwacht dat de Bandcamp pagina van de band overspoeld werd met liefhebbers. Binnen een paar weken waren alle albums dan ook stijf uitverkocht. Het is daarom te hopen dat er een label wakker wordt en deze mannen heel snel een contract gaat aanbieden. Want dit album zou binnen ons wereldje wel eens heel goed kunnen verkopen. Wat Patric Farrell betreft bestaat het concept uit meerdere albums, dus er zijn plannen zat. Een band om in de gaten te houden.

Maarten Goossensen

Lees zeker ook het mini-interview met deze band!