Burnt BeliefAlbum

Soms weet een band hun muziek in één zin goed te omschrijven. Dan kun je als recescent eigenlijk niks anders doen dan je daarbij aansluiten. Toen ik las dat de heren van Burnt Belief zichzelf ten doel stellen om muzikale verhalen te vertellen, kon ik concluderen dat ze goed wisten waar ze mee bezig waren. In hun doelstelling zijn ze namelijk volkomen geslaagd. ‘Emergent’ is een verzameling instrumentale kortverhalen.

De bekendste muzikant van dit trio is Colin Edwin. Hij was jarenlang de bassist van Porcupine Tree en dat hoor je gelijk. Zijn basspel heeft iets dwingends en dreigends, waardoor veel nummers een interessante groove hebben. Gitarist Jon Durant voegt bovendien hieraan overtuigende gitaarpartijen toe. Het gitaarwerk op the Confidence of Ignorance deed me zelfs denken aan dat van Robert Fripp. Ten slotte is Vinny Sabatino verantwoordelijk voor de heerlijk subtiele drumpartijen.

Burnt Belief bevindt zich op het snijvlak tussen jazzfusion en progrock. Eigenlijk doet hun muziek me met name denken aan de geïmproviseerde nummers van King Crimson ,ten tijde van ‘The Power to Believe’. Dit komt wellicht door de elektronische effecten die de band gebruikt.  Ook lijken sommige nummers haast op een instrumentale versie van Porcupine Tree.  Dit album heeft daarentegen ook Arabische invloeden en samen met de slimme details(zoals bepaalde geluidseffecten op de achtergrond) zorgt dit voor een woestijnachtig geluid.

Het openingsnummer, The Bubble Bursts, laat gelijk een goede indruk achter. Een warme compositie met desondanks een ietwat melancholische onderlaag. De verdomd pakkende gitaarlijn, die na één minuut wordt ingezet, houdt het nummer interessant. Emergent is een ander hoogtepunt. Onheilspellende synthesizers introduceren een licht ongemakkelijke sfeer, waarna het gitaarspel ruimschoots de kans krijgt om rond het basspel te draaien. De interactie tussen de drie heren is hier ronduit uitmuntend. Ten slotte is Turning Torso ook nog het benoemen waard. Het nummer is erg meeslepend,aangezien de band rustig de tijd neemt om gradueel de spanning op te voeren.

Het enige kritiekpunt wat ik kan bedenken, is dat de welhaast jammende stijl van dit album bij sommige luisteraars irritatie zou kunnen oproepen. De heren nemen bij elke compositie rustig de tijd om op te bouwen, wat op zichzelf juist wel spannend is. Een kort knallend nummer tussendoor had deze plaat echter nog wat meer pit gegeven. Het is desalniettemin maar een kleine kanttekening bij een buitengewoon overtuigende plaat.

Dit album blijkt een erg fijne verassing. De band maakt gedetailleerde composities, waardoor de muziek, ondanks het vrije karakter, niet schetsmatig aanvoelt. Het klinkt echt als een verzameling instrumentale kortverhalen. Een aanrader voor liefhebbers van Porcupine Tree of King Crimson!

Luke Peerdeman