Cabinets Of Curiosity Album

Cabinets Of Curiosity zijn kasten met glazen deurtjes, waar de gegoede burgerij vroeger snuisterijtjes achter tentoonspreidde. Of waar amateur-wetenschappers schelpen, schedels en schatten uit verre oorden opborgen. Kasten met van alles wat dus. Dat is een zeer toepasselijke naam voor dit overvolle gezelschap uit New Jersey.

“The Chaos Game” is, volgens de website, een poging om de progressieve muziek uit 1972 in een nieuw jasje te steken. Zangeres Hornyak schrijft dat ze na de dood van Chris Squire de aandrang kreeg om het stokje over te nemen en tot haar eigen verbazing op deze muzikanten stuitte. Een deel van die ambities hoor je terug in de muziek. De basgitaar knort en klettert alsof Squire astraal de snaren raakt, in de gitaarloopjes herken je ook wel wat Yes, net zoals het gebruik van saxofoons herinneringen aan Van der Graaf Generator oproept. Tegelijk voegt de band RIO elementen toe, jazz, klassieke muziek en nog veel meer.

Het verhaal van de plaat is geïnspireerd op een fantasy roman die zangeres en tekstschrijfster Hornyak aan het schrijven is, een verhaal over een jonge vrouw die het universum zowel moet vernietigen als redden en daarbij een berg moet opblazen, weet ik veel. De muziek is opgedeeld in twaalf stukken, maar klinkt wel als één geheel.

Het album begint met een aardig en ingewikkeld stuk a-capella, waarin meteen de harde stem van Hornyak opvalt. Ze kan lekker galmen, ook klassiek als het kennelijk moet, en ze gaat de complexe muziek zelfverzekerd te lijf, maar erg mooi vind ik haar stem niet. Het kan ook aan de productie van de plaat liggen, want daar ben ik ook niet zo kapot van. Cabinets Of Curiosity is een grote band (er staan zeven muzikanten in het cd-boekje en acht op de website, de rol van percussionist Skiie is mij niet helemaal duidelijk, al drumt hij geweldig) en op de meeste stukken spelen ze allemaal tegelijk door elkaar heen. Producent, gitarist en componist Naprawa is er niet in geslaagd al die geluiden en stemmen mooi samen te brengen, waardoor soms een rommelige en ondoordringbare muur van geluid ontstaat als van een slechte bigband. Op de stukken waar niet iedereen meedoet, zoals In A Day, klinkt het meteen beter en vind ik de zang ook beter uit de verf komen.

De Cabinets maken, ondanks het streven naar tijdloze prog, geen erg toegankelijke muziek. Het is erg van de hak op de tak, druk, meestal zonder herkenbare refreinen. Soms is het regelrechte circusmuziek, soms pure RIO, met alle gekkigheid van dien. Toch heb ik wel van de plaat genoten. Er valt namelijk heel erg veel te beleven in het ruime uur dat het album duurt. De muzikanten zijn erg goed, met een eervolle onderscheiding voor fluitiste Bacich, die een grote rol speelt. Wat me ook aanspreekt is dat niet alle foutjes helemaal zijn weggepoetst. Dat geeft de muziek een direct, live gevoel, zonder dat het afbreuk doet aan de virtuositeit van de spelers.

Het mooiste stuk van de plaat is Nowhere Near The Blade. Dat is niet alleen een voortreffelijke titel, maar ook een krachtige compositie met een kop, een staart en een prachtig tussenstuk. Het is terecht het enige stuk van debuut-ep “EPonymous” dat de oversteek naar de langspeler gehaald heeft.

“The Chaos Game” vraagt een heleboel van de luisteraar. Ik had na beluistering steeds even een kwartiertje ABBA op een laag volume nodig om de oortjes weer in vorm te krijgen. Maar als je doorzet, beloof ik je een mooie beloning: een rijk album, gelaagde muziek van geweldige muzikanten, elke vier/vijfde maat een nieuw avontuur en ook nog een prachtig verhaal over iets met een fazant. Denk ik. En die stem van Hornyak is natuurlijk een kwestie van smaak.

Erik Groeneweg