CailynAlbum

Ik ben een groot liefhebber van klassieke muziek. Ik bezit de EMI-box van Bernard Haitink met daarin alle symfonieën van Vaughan Williams, waarin ook zijn overige concertwerken zijn vertegenwoordigd, waarin Fantasie On A Theme By Thomas Tallis. Daarnaast heb ik een zestal Naxos-cd’s met daarop werken van Vaughan Williams. Ook van Samuel Barber bezit ik veel: zowel symfonieën, orkestwerken (zijn fantastische vioolconcert zelfs drie keer) en wat kamermuziek. Maar deze twee Engelstalige componisten vallen in het niet bij wat ik bezit van Antonin Dvorak: twee enorme Brilliant-boxen met kamermuziek (ik ben een grote fan van zijn strijkkwartetten) en vele cd’s met symfonieën, terwijl ik nog op zoek ben naar dé box met symfonieën (deze, mail me als je ‘m kwijt wil). Daar mijn vriendin een celliste is, bezitten we zijn vermaarde celloconcert ik geloof wel acht keer, en van geen van deze nemen we ooit afscheid.

Je moet dus wel van goeden huize komen wil je mij imponeren met een cross-over tussen klassiek en rock, of  – nog erger –bewerkingen op de elektrische gitaar van klassiekers uit de romantiek. Maar dat is toch precies wat de Amerikaanse gitariste Cailyn Lloyd met haar tweede cd probeert te doen.

“Four Pieces” kent vier stukken, dat zal geen verrassing zijn. Drie ervan zijn rechtstreekse bewerkingen van stukken en één is een originele compositie, maar geïnspireerd door de pianomuziek van Chopin en Schubert. Binnen de klassieke muziek ben ik niet dol op ‘losse’ pianomuziek, dus daarin kan je mij aardig foppen. Wat betreft de andere stukken gaat die vlieger niet zo gemakkelijk op.

Cailyn is om te beginnen een voortreffelijke gitariste, dus ze kan een zalig partijtje soleren. Hoewel zij vingervlugge solo’s ten gehore brengt, vervalt ze gelukkig niet tot het etaleren van een notenbrij, waar haar invloeden als Steve Vai en Joe Satriani weleens last van hebben. In het dagelijks leven speelt ze weleens in een lokale bluesband en dat kun je goed horen. Ze heeft een prettige ronde toon in haar gitaarspel en veel innerlijke rust en bluesgitaristen als Stevie Ray Vaughan en Peter Green zijn in haar spel te horen. Ze toont ook durf: ze schrikt er niet voor terug haar bewerkingen van het Largo uit Dvorak’s negende symfonie te volbrengen in een bluesritme. Wonderlijk wel slaagt ze daarin, hoewel de bewerking soms ook wat kitsch is.

Ondanks haar sterke bluesinjectie is “Four Pieces” toch vooral een op-en-top symfonische rockplaat en staat het – ondanks het balanceren op het randje kunst-kitsch – toch garant voor zo’n veertig minuten goed amusement. Van de bewerkingen is de openingstrack Fantasia, gebaseerd op Vaughan Williams Fantasie On A Theme By Thomas Tallis, nog de meest geslaagde. Het volledig uitgekauwde Adagio For Strings is het minst geslaagd. Ze doet haar best, maar wellicht is het thema van Barber toch te sterk om volledig op los te gaan.

Doch is vooral haar gitaarspel zelf dat me verbaast en verrast. Helaas is het thema van haar enige eigen compositie, Nocturne, een beetje saai. Hoe het ook zij, met “Four Pieces” bewijst ze haar klasse en tip ik haar bij deze als kandidaat voor een progband op zoek naar een goede en vooral origineel klinkende gitarist(e).

Markwin Meeuws