CairoAlbum

Maar liefst zeven jaar heeft het geduurd voordat de Britse band Cairo een nieuw album lanceerde. Mijn collega Ruard Veltmaat was destijds vol lof over hun debuutalbum “Say”. Voor veel bands is het tweede album lastig, maar om maar direct met de deur in huis te vallen: Cairo maakt het volledig waar. Wat mij aanspreekt zijn de moderne benadering van Cairo, de afwisseling en de sterke melodieën. Cairo is de band van Rob Cottingham (toetsen en zang). Hij is met name bekend van de band Touchstone. Een andere blikvanger is zangeres Rachel Hill. Hun vocalen kleuren bovendien mooi bij elkaar.

“Nemesis” begint heel overtuigend met Asleep at the Wheel. Het begin is behoorlijk stevig en ruig, waarna we met een mooie overgang op moderne neo-prog worden getrakteerd. Weer een fijne overgang brengt de luisteraar naar een rustig gedeelte, waarna Cairo de muziek weer opbouwt naar de dreigende hardheid van het begin. Heel mooi hoe de band dit nummer sluitend maakt. En precies op het juiste moment stopt.

Het tweede nummer is Trip Wire. Weer lekker ruig. Ook door de zang doet het nummer mij denken aan bands als Transvision Vamp en Garbage, maar dan met overduidelijke (neo-)proginvloeden. Wat mij ook zeer aanspreekt is dat de muziek vrij stevig is, maar niet over de grens van hardrock of metal gaat. En steeds blijft de melodie centraal staan. De (al dan niet zwevende) toetsen van Cottingham klonteren alles aan elkaar.

Glow brengt het eerste rustpunt. Over een bedje van zalvende toetsen mag Rachel Hill shinen. Een fijne, doorklievende gitaarsolo van James Hards brengt de luisteraar in symfonische sferen. Zeker als dit gevolgd wordt door fijne toetsen. Eigenlijk heeft elk nummer wel iets dat beklijft. Rogue is een wat eenvoudiger nummer, maar herbergt dan wel een zeer goed stuk met samenzang. De ballad The Love brengt je dan weer in een Mostly Autumn-sfeer, met een eigen twist. Deja Vu brengt jaren 80 Genesis in herinnering.  Daarna zakt de plaat een klein beetje in met het wat al te vrolijke Jumping on the Moon en het instrumentale Save the Earth.

De twee relatief lange nummers New Beauty en afsluiter Nemesis herbergen meer dan voldoende moois. Zo moet moderne neo-prog klinken: lekker symfonisch, meeslepend met sterke melodieën. 

Dit alles is opgenomen met John Mitchell in de Outhouse Studios. Het album klinkt dan ook als een klok!

Kortom, Cairo zorgt met “Nemesis” voor een modern en zeer gevarieerd album dat elke neo-progliefhebber zal aanspreken (is mijn voorzichtige inschatting). Maar omdat Cairo aan de andere kant flirt met verschillende genres zullen veel progliefhebbers die songgerichte symfo waarderen veel plezier beleven aan dit album. Ik vind het een heel sterk album en kan alleen maar hopen dat Cairo niet weer zo lang wacht om met nieuw materiaal te komen.