Cairo

Time Of Legends

Info
Uitgekomen in: 2001
Label: Magna Carta
Website: http://www.cairoplanet.com/
MySpace: -
Tracklist
Underground (8:06)
The Prophecy (10.15)
Scottish Highland (2:39)
You Are The One (5:44)
Cosmic Approach (4:20)
Coming Home (7:08)
The Fuse (9:02)
Jeff Brockman: drums, toetsen
Brett Douglas: zang
Mike Robertson: toetsen

Met medewerking van:
John Evans: basgitaar
Brian Hutchinson: gitaar
Luis Maldonado: gitaar
Time Of Legends (2001)
Conflict And Dreams (1998)
Cairo (1994)

Het debuutalbum “Caïro” werd in 1994 door de media de hemel in geschreven. Met name de technisch zeer goed onderlegde muzikanten, gekoppeld aan de sterke composities, bracht voor Caïro de internationale doorbraak. Het merendeel van de muziekbladen vergeleek Caïro al gauw met bands als Yes, Dream Theater, Emerson, Lake & Palmer en Genesis. Na het tweede album “Conflict And Dreams” uit 1998 ligt dan nu “Time Of Legends” op de planken. Evenals de voorgaande albums is ook nu toetsenist Mark Robertson weer de belangrijkste componist en eist zanger Bret Douglas met zijn herkenbare stemgeluid de vocale hoofdrol op. Wat tevens opvalt is het verdwijnen van gitarist Alec Fuhrman en basgitarist Rob Fordyce. De heren kregen onderweg een andere muzikale interesse en werden geschrapt voor deelname aan de nieuwe CD. Inmiddels zijn deze functies opgevuld door bassist John Evans en de gitaristen Luis Maldonado en Brian Hutchinson. Zij zullen geen permanente rol binnen Caïro gaan vervullen omdat de band als driemanformatie verder gaat.Met Underground zit je al meteen in het Caïro-concept. Een sterk opgebouwd nummer met breed opgezette keyboards: je weet meteen waar je aan toe bent. Als je Robertson zo op zijn Hammond hoort, dan denk je meteen aan de weergaloze tijden van Emerson, Lake & Palmer waarin Keith Emerson vaak (soms tot vervelens toe) ongelooflijke loopjes en akkoorden op je afvuurde. Robertson weet gelukkig net op tijd te switchen naar een ander geluid of geeft periodiek de voorkeur aan de gitaar. The Prophecy is naar mijn mening het sterkste nummer. Dit ruim tien minuten durende stuk opent spannend met opwaartse winden en een varia aan synthesizergeluiden, die door een strak pompende bas wordt overgenomen. In dit nummer zit zo’n beetje alles wat je maar kan wensen. Douglas komt hier met zijn heldere stemgeluid goed tot zijn recht, alhoewel hij soms de overtreffende trap in hoge tonen probeert toe te passen en daar niet altijd in slaagt. Het gitaargeweld wordt uitstekend afgewisseld met de wapens van Robertson. Scottish Highland is een mooie break tussen al het toetsen- en gitaargeweld dat achttien minuten eerder vooraf ging. Een geheel op toetsen geschreven nummer, alsof je door de branding op een Hawaiiaans eiland loopt en je naar de ondergaande zon tuurt.

You Are The One is een wat minder nummer, omdat je dan toch een beetje de formule van Caïro begint door te krijgen. Douglas weet geen raad met de complexe melodieën van Robertson en de thema’s in het nummer worden door de gitaristen dichtgetimmerd. Hierdoor krijg je geen tijd om op adem te komen. Daarentegen is Cosmic Approach weer op een andere leest geschoeid en geeft de CD weer een andere inval. Dit instrumentale nummer zet drummer Jeff Brockman in de voetlicht. Stuwende drums met additionele toetsenpartijen slingeren je de ruimte in, op zoek naar een ander melkwegstelsel. Een welkome afwisseling midden op de CD. Coming Home is ook weer een nummer van Caïro ten voeten uit. Een “al gehoord”-effect lijkt nu op zijn plaats. Snelle ritmiek wordt afgewisseld met trage invallen en alle muzikanten etaleren hun technisch kunnen. De Eddy Van Halen-achtige gitaarsoli kunnen mij in dit nummer niet al te lang boeien. Het geheel klinkt gewoon te bombastisch om een kop en een staart te ontdekken. The Fuse is wederom een instrumentale song met Robertson in de centrale meldkamer. De combinatie van symfo met fusion doet sterk denken aan “Ruïns At Avalon’s Gate” van de eerste CD. Goed opgebouwd en technisch sterk werken de muzikanten zich met verve door de negen minuten durende song heen. Waar Robertson de inspiratie vandaan haalt, is niet te begrijpen.

“Time Of Legends” is een energieke CD geworden met dynamische songs. Er wordt wel vaak teruggegrepen naar thema’s van eerdere CD’s, waardoor je de nummers moeilijk van elkaar kan onderscheiden. Ik mis een nummer als “World Divided” van de eerste CD, waar melancholie met snelle symfo wordt afgewisseld en Douglas ruimte krijgt voor meer ingetogen (lagere) zanglijnen. Daarentegen lijkt het of de bandleden een hechter team zijn geworden, met dezelfde ideeën voor aanpak van de nummers en dus is “Time Of Legends” toch een waardig opvolger van de eerste twee CD’s.

Ruud Stoker

Send this to a friend