Caligula's HorseAlbum

Iedere liefhebber van progressieve muziek kent en omarmt zijn klassiekers. Maar op gezette tijden is het wel zo lekker als een meer moderne variant zijn kop boven het maaiveld uitsteekt. En in Australië weten ze daar steeds beter weg mee, want na het ruim bejubelde album van Arcane is het nu de beurt aan landgenoot Caligula’s Horse. De band debuteert in 2011 en levert vandaag zijn vierde langspeler. Best productief dus. Tel daar substantiële podiumervaring bij op, nota bene opgedaan als support van toppers als Opeth, Mastodon en Firewind, en je kan zo maar de term ‘gelouterd’ in de mond nemen.

Bij sommige albums hoor je vrijwel direct dat je kwaliteit te pakken hebt. En dat is op “Bloom” zeker het geval. Zo vallen de uitstekende productie en de kwalitatief ruim bovengemiddelde zang direct in het oor. Maar ook de uitstekende gitaarpartijen in verschillende stemmingen stijgen ver boven de grauwe middenmoot uit. Om nog maar te zwijgen van de hoogst originele en veelvuldig ingepaste gitaarsolo’s die uiterst bekwaam een weg vinden binnen de vakkundig gestructureerde songs.

Wat maakt Caligula’s Horse zo bijzonder? Nou, het mooie is dat de conclusie overwegend eensluidend zal zijn, maar de onderbouwing wat meer individueel. Voor mij is de smachtende melancholie a la Jeff Buckley in combinatie met de hier en daar straffe dominantie van Tool wel doorslaggevend. Zeker als dit gepaard gaat met de vernieuwingsdrift van een band als Muse en de pakkende melodielijnen van bijvoorbeeld Coldplay.

Bovenstaande kwaliteiten zorgen ervoor dat de wat langere composities moeiteloos de aandacht vasthouden en de wat kortere songs heel compleet zijn. Caligula’s Horse houdt zijn hier en daar stevige progmetal altijd verzorgd en stijlvol en neemt wat dat betreft een positie in die hand in hand gaat met het eerder genoemde Arcane. Laatstgenoemde gaat het op punten nog wel winnen, maar het komt in de buurt van een fotofinish. Beide bands zeker in de gaten houden dus!

Govert Krul