Callisto

Noir

Info
Uitgekomen in: 2007
Land van herkomst: 2007
Label: Fullsteam Records
Website: http://www.callistochaos.com/
MySpace: Callisto
Tracklist
Wormwood (7:14)
Latterday Saints (7:29)
The Fugitive (8:03)
Backwoods (1:07)
A Close Encounter (5:57)
Pathos (5:59)
Folkslave (8:09)
Woven Hands (9:46)
Ariël Björklund: drums
Arto Karvonen: toetsen
Markus Myllykangas: zang, gitaar
Juho Niemelä: basgitaar
Johannes Nygard: gitaar
Noir (2007)
True Nature Unfolds (2004)
Ordeal Of The Century (2002)

 

Het tweede album van de Finse progformatie Callisto is geen gezellige plaat. De band heeft dezelfde uitstraling als Opeth, type ‘we gaan allemaal dood en daarna begint de ellende pas’. Met een albumtitel als “Noir” is het beeld compleet.

Ondanks het naargeestige gegrunt dat de meeste nummers hier en daar verder in de put helpt, is “Noir” muzikaal gezien echter niet zo’n zwartgallige plaat als je zou verwachten. De muziek is wel somber of melancholisch, maar het geluid is veel lichter. Af en toe doet “Noir” me zelfs denken aan een wat stevige variant op de instrumentale muziek van Tortoise en hier en daar duiken flarden Pink Floyd en The Cure op. Natuurlijk is Callisto bij tijden een heel stuk harder dan deze bands, maar de teneur is dezelfde, want Callisto gaat nergens over de top en blijft beheerst. Folkslave had een nummer van Porcupine Tree kunnen zijn, maar ook die vergelijking houdt niet de hele plaat stand. Uiteindelijk heeft de band daarvoor nét dat tikkeltje eigenheid dat de muziek bijzonder houdt.

Bas, drums, gitaar, mistige wolkjes toetsen en wat flarden andere instrumenten, zoals blazers in de opener Wormwood, daar moeten we het mee doen. Toch is “Noir” geen saaie plaat, Callisto houdt de boel zo niet levendig, dan toch afwisselend. Echt ingewikkeld wordt het nergens, het tempo ligt uiteraard laag, maar de muziek weet toch de aandacht vast te houden. Hier en daar voegt Callisto wat jazz toe, of een lekker stukje tokkelgitaar, wat ook bijdraagt aan de verteerbaarheid.

Ik ben geen liefhebber van grunters en ook hier is het jammer dat de muziek af en toe dient als ondersteuning van dat amechtige gerochel. Een mooi geplaatst zanglijntje had wonderen kunnen doen en in plaats daarvan hoor je een bronstige kat overgeven. Gemiste kans.

Verder niks aan te merken, dank u. Liefhebbers van melancholia met een stevig randje kunnen op “Noir” hun hart ophalen. Callisto maakt geen fouten, houdt de spanning vast en levert een erg sterke plaat af. A Close Encounter, dat met doet denken aan die ene magistrale plaat van Spain (iemand?) is, mede dankzij het tussenstuk met de jazzy klarinet en de elektrische piano wel het sterkste stuk, maar een slecht nummer zit er niet tussen. Hooguit zou je kunnen zeggen dat Pathos een vreemde eend in de bijt is met dat opgewekte introotje, maar gelukkig herstelt de band zich snel.

“Noir” is een knap album, dat een groot publiek verdient. Callisto is een band om in de gaten te houden, een zelfverzekerd clubje dat nog tot grote daden in staat geacht moet worden. “Noir” is een belangrijke stap in de goede richting, een plaat die een klassieker kan worden. Alleen jammer van die kat…

Erik Groeneweg

Send this to a friend