CalomitoAlbum

Frank Zappa mag dan bijna achttien jaar dood zijn, zijn geest waait nog flink door het muzikale landschap, in geen land zo uitbundig als in Italië. Dat is niet gek, de geschiedenis van de Italiaanse prog staat immers bol van de buitenissige gezelschappen die hun best doen om even uitbundig buiten de muzikale lijntjes te kleuren als hun grote voorbeeld. Calomito bewijst met deze tweede langspeler een kind te zijn van die muzikale familie.

Daarbij moet in eerste instantie worden opgemerkt dat de band zo naadloos in het genre past dat het me allemaal nauwelijks origineel voorkomt; natuurlijk wissel je per oneven aantal maten van metrum, natuurlijk buitelen de breaks over het vel bladmuziek, natuurlijk is de zak dissonanten nooit leeg. Been there, done that! Boek gelezen, t-shirt versleten, volgende!

Maar, in tweede instantie, kan ik er ook niet onderuit dat de heren van Calomito tussen alle obligate gekkigheid ook gewoon heel mooie muziek maken. Zelfs in Fungo, een stuk dat bol staat van de melige geluidjes van het type Donald Duck tussen de spaken van je fiets, valt nog genoeg te genieten.

Dat komt ten eerste door de klasse van de muzikanten, die ook in de sobere opnamen zeer duidelijk te horen is. Het komt ook door het brede assortiment instrumenten, waarbij een viool en een trombone de boventoon voeren. Maar het komt bovenal door prima composities, geschreven door de gitarist en de bassist. Stukken met genoeg avontuur om de doorgewinterde progneuroot bij de les te houden, maar ook met genoeg lyriek om ook minder onderlegde luisteraars te plezieren. Zo heeft het titelstuk een mooie, licht melancholische melodie naast een volstrekt ontelbare maatsoort, een knappe jazzy gitaarsolo en een stevige apotheose.

Calomito maakt een volwassen geluid, dat zijn invloeden niet verbergt, noch zijn afkomst (luister maar eens naar het maffe, onmiskenbaar Italiaanse deuntje Pappa Irreale). De mannen hebben humor maar bovenal een goed oor voor dosering. Het wordt nergens te raar of onbeluisterbaar ingewikkeld, maar ook nergens te zijig, soft of plat. Fijne, spannende muziek voor een mooie zomeravond.

Erik Groeneweg