Camel

17 september 2018, Royal Albert Hall, Londen

Info
Locatie
Royal Albert Hall, Londen, Verenigd Koninkrijk
Andrew Latimer: gitaar, fluit, zang
Colin Bass: basgitaar, zang
Denis Clement: drums
Pete Jones: toetsen, zang, saxofoon
Set 1: Moonmadness
Aristillus
Song Within a Song
Chord Change
Spirit of the Water
Another Night
Air Born
Lunar Sea
Set 2:
Unevensong
Hymn to Her
End of the Line
Coming of Age
Rajaz
Ice
Mother Road
Hopeless Anger
Long Goodbyes
Toegift:
Lady Fantasy

Twee keer Camel in pakweg drie weken tijd, wat een geweldige traktatie. Na het uitstekende concert in het Haagse Paard eind augustus was ditmaal de beroemde Royal Albert Hall in Londen het toneel van het optreden van de Britten. Na Den Haag zou nog een zevental concerten volgen in het Verenigd Koninkrijk met als kers op de taart het afsluitende optreden in Londen.

De prachtige zaal was niet volledig uitverkocht maar wel uiterst sfeervol, als altijd. Hiervoor was met name het enthousiaste publiek verantwoordelijk, men was weer van heinde en verre gekomen om het viertal te zien optreden in de majestueuze tempel in Kensington. Er werd Frans gesproken, je kon er Duitsers tegen het lijf lopen, terwijl ook de Scandinaviërs ruim vertegenwoordigd waren. Maar de top was toch wel de mensen die zwaaiden met een vlaggetje van wat later de vlag van Quebec bleek te zijn, zeer tot plezier van Canadese drummer Denis Clement. Het zal geen verbazing wekken als ik vertel dat de gemiddelde leeftijd weer ruim boven de zestig lag. Hier staat tegenover dat er ditmaal een behoorlijk gehalte dames aanwezig was, wat bijdroeg aan de relaxte sfeer die er deze avond hing. Die sfeer werd nog verder verbeterd door het feit dat het grootste deel van het optreden een deel van de zaallichten bleef branden. Ongewoon, maar mede daardoor ongedwongen en ontspannen, hetgeen de atmosfeer ten goede kwam.

Wat is dat toch met die Royal Albert Hall. Het feit dat zoveel goede artiesten binnen het prog genre, maar ook en vooral daarbuiten, zo graag in deze zaal spelen. Recent hebben artiesten als David Gilmour, Steve Hackett, Marillion en Steven Wilson hier hun concertreeksen afgesloten, in bijna alle gevallen werd dit ook nog eens bekroond met het opnemen en uitbrengen van een live dvd/blu-ray. Dat zal naar alle waarschijnlijkheid eveneens gaan gebeuren met de show van Camel. Een aantal professionele camera’s heeft voor registratie van het slotoptreden van de heren zorg gedragen. Gebaseerd op het succesvolle concert met weinig tot geen foutjes zal ook hier een mooie mix van beeld en geluid voor een goed verkoopbaar product gaan zorgen.

Camel, Pete Jones

Oh ja, er werd ook nog gespeeld, en hoe. Het optreden verschilde qua setlist niets met de eerdere shows. Dus werd voor de pauze het volledige “Moonmadness” album gespeeld, integraal in de juiste volgorde en op professionele en gedreven wijze. De verwachtingsvolle sfeer werd nog eens onderstreept door de opkomst van de heren op de, van tape gespeelde, tonen van Aristillus. Niet veel artiesten worden voordat ze één noot gespeeld hebben al op een staande ovatie getrakteerd. Dankbaar en enigszins geëmotioneerd in ontvangst genomen door Andy Latimer en kompanen. Wat volgt is een prima versie van het iconische album uit 1976. Meerdere open doekjes en wederom een staande ovatie is het deel van de één-bultige kamelen, voordat Latimer het publiek bedankt en een korte pauze aankondigt, zijn eerste woorden deze avond. Net als tijdens eerdere optredens was de band ook ditmaal geheel in het zwart gehuld. Latimer zag er goed uit, happy, soms zelfs emotioneel en volledig in zijn element. Het geluid is goed en de lichtshow is simpel maar effectief.

Camel band

Opvallend deze avond is het bluesy spel van oprichter/bandleader/componist Andrew Latimer. Meer dan ooit heeft zijn gevoelvolle en lyrische spel een melancholisch tintje. Zijn kenmerkende spel met lange noten en gevoel boven techniek komt extra tot zijn recht. Hetzelfde geldt voor zijn karakteristieke grimassen, volledig opgaand in zijn eigen spel. Een ander opmerkelijk aspect van het optreden is de soulvolle stem van multi-instrumentalist Pete Jones. Het optreden in Londen maakte wederom duidelijk hoe belangrijk zijn bijdrage aan het totaalgeluid van de band is, zowel als vocalist als instrumentalist. Vanaf mijn plaats in de eerste ring had ik een prima uitzicht op het podium waardoor ik de prestatie van drummer Denis Clement des te meer op waarde kon schatten. Met zijn machtige klappen legde hij de basis voor het kleurrijke palet aan geluiden wat Camel produceert. Last but not least, maatje Colin Bass, minder nadrukkelijk aanwezig dan in voorgaande jaren maar nog steeds van onschatbare waarde met zijn melodieuze basloopjes, zowel op de gefrette als fretloze basgitaar. De band was in optima forma in het warme bad dat de RAH voor hen, en vele anderen met hen, lijkt te zijn. Latimer maakte nog een korte verwijzing naar het optreden dat Camel in oktober 1975 verzorgde. Een optreden van de groep en de London Symphony Orchestra in een poging om “Music Inspired By The Snow Goose” voor een live publiek te spelen. Een uniek en, naar later blijkt, laatste optreden in de wereldberoemde koepelzaal, wat uiteindelijk uitgebracht werd op “A Live Record” in 1978.

Camel

In het concertverslag van het optreden in Den Haag heb ik al uitgebreid mijn licht laten schijnen over de individuele nummers, maar ik wil er nog graag een aantal uitlichten die deze show tot grote hoogte stuwden. Hoogtepunten waren vooral het spacy Lunar Sea, het ingetogen Spirit Of The Water en het Oosters getinte Rajaz, met de zaallichten uit en de saxofoonsolo van Pete Jones. Het lyrische Hymn To Her en de nummers van “Dust And Dreams” waren eveneens van hoog gehalte en werden door het uitzinnige publiek met een enorm applaus beloond. Als uitsmijter dient het obligate Lady Fantasy, het publiek gaat werkelijk uit zijn dak. Hoewel nog steeds niet mijn favoriete nummer, kwam het ditmaal uitstekend uit de verf. Geen Sasquatch, Echoes of Never Let Go dus, de strakke regie liet geen enkele ruimte voor afwijking van de setlist. Na ruim twee uur en een kwartier is de koek op, een minutenlange staande ovatie valt de band ten deel. De grote schare fans van meerdere nationaliteiten zoekt na afloop één van de vele uitgangen van de hal, op deze warme nazomeravond in de metropool Londen. Ongetwijfeld mijmerend over het geweldige optreden en hopend op nieuw werk van hun favorieten.

Camel, Royal Albert Hall

Foto’s en verslag: Alex Driessen

Send this to a friend