CamelConcert

Na droevige berichten over de slechte gezondheid van Camel-oprichter Andrew Latimer leek het in 2004 met de Britse band Camel gedaan. Maar na jaren van langzaam herstel krabbelde Latimer er toch weer bovenop en ging hij geleidelijk en vol goede moed weer aan de slag. Dit resulteerde in vernieuwde opnamen van het album ‘The Snow Goose’. Het originele album uit 1975 werd stevig onder handen genomen. Het resultaat was een vrijwel geheel nieuwe en hedendaagse uitgave van The Snow Goose 2013.

Al snel volgde hierop de aankondiging dat Camel weer een Europese tournee zou gaan doen met het voornemen dit album integraal live uit te voeren. Deze ‘On the Road Again-Tour’ genaamd werd opgedragen aan de, in 2002 overleden, ex-toetsenist Peter Bardens.
Tijdens het eerste tourgedeelte deed de band in oktober vorig jaar de Melkweg aan en gaf hier een zeer indrukwekkend concert. Voor het tweede tourgedeelte stond vanavond Nederlands mooiste poptempel,  Paradiso, als eerste op het tourprogramma.

Helaas moest Toetsenist Guy Le Blanc voor deze concertreeks verstek laten gaan. Korte tijd terug werd bij hem kanker geconstateerd en vanwege de gestarte behandeling kon hij er niet bij zijn. De band heeft hierdoor beroep moeten doen op een oudgediende, de Nederlandse toetsenist en medeoprichter van Kayak, Ton Scherpenzeel. Hij was geen onbekende van de band, want Ton Scherpenzeel heeft op meerdere albums van Camel meegespeeld. Daarnaast is Scherpenzeel tijdens de Pressure Points Tour in 1984 en de Retirement Sucks Tour in 2003 met Camel op tournee geweest.

Exact om 20.00 uur betraden de bandleden het podium en al snel klonken de krijsende meeuwen van de intro van ‘The Great Marsh’ en zo volgde opnieuw een integrale uitvoering van “The Snow Goose”. Het viel me op dat Scherpenzeel zichtbaar geconcentreerd aan de rechterkant van het podium zijn partijen zeer mooi invulde. De songs Rhayader, Rhayader Goes To Town, Sanctuary Fritha en titelsong The Snow Goose volgden elkaar in rap tempo op en de band was hoorbaar op dreef. En dat na slechts enkele dagen ervoor met elkaar te hebben gerepeteerd in The Real World studios van Peter Gabriel in Londen.

Na de pauze kwam de band het podium op en hadden sommige bandleden van instrument gewisseld. Bass, Latimer en Jason Hart hadden een akoestische gitaar om de nek en drummer Denis Clement de basgitaar. Direct werd meerstemmig Never Let Go ingezet. Het viel me op hoe toonvast de heren in close harmony de intro van dit nummer wisten te brengen. Hierna volgde het uptempo gedeelte en vooral Latimer en Bass rockten er stevig op los.

Er werd deze avond bij tijd en wijle stevig gerockt waarbij Latimer zijn bekende en typerende verbeten gezichtsuitdrukkingen toonde.
Bij het introduceren van het nummer Song Within A Song werd Scherpenzeel nog even speciaal door Latimer voorgesteld aan het publiek. Ik had het vermoeden dat de meeste aanwezigen de toetsenist al lang herkend hadden, maar toch werd hij getrakteerd op een overweldigend applaus.

Bij sommige tracks in de setlist viel het me op hoe goed Clement zijn drumpartijen speelde. Hij drumde erg strak en is, naar mijn mening, een drummer die lekkere accenten legt in de songs maar nooit te druk wordt.
Latimer was gedurende dit concert beter bij stem dan het vorige concert in oktober en leek ook meer te zingen; meer dan het vorige concert. Daarnaast benutte Latimer het sublieme sustain-geluid van zijn Gibson Les Paul optimaal in mooie lange solo’s. Zoals bekend staan bij nogal wat nummers de solo’s behoorlijk centraal bij Camel. Niet zelden leek daardoor de band nogal in dienst te staan van het gitaarspel van Latimer die in veel van solo’s een nogal bluesy feel legde. Het sterkste voorbeeld hiervan was wel de track The Hour Candle.
Vanavond werd ook de live-klassieker Drafted in de tweede set gespeeld; dit tot groot plezier van het aanwezige publiek. De song Wait werd dit keer achterwege gelaten.

Bass stond zoals altijd lekker strak te spelen en had regelmatig contact met Latimer op het podium. Beide symfo-veteranen hadden er zichtbaar lol in vanavond en gaven elkaar regelmatig een goedkeurende knik. Bass is niet alleen een goede bassist, maar speelde ook lekker akoestisch gitaar en zong zijn partijen erg goed. De song Fox Hill werd door hem op bijzonder grappige wijze gezongen en afgesloten met typische droge Engelse humor.

Uiteindelijk werd de tweede set afgesloten met de imposante ballad For Today van het album ‘A Nod and A Wink’. Latimer introduceerde de song met de boodschap “Make the best of each day!”. Na een opnieuw weergaloos lange solo van Latimer aan het einde van de track verliet de band voor korte tijd het podium. Al snel kwamen ze weer terug  om vervolgens de publieksfavoriet Lady Fantasy – met daarin een lekkere toetsensolo van Scherpenzeel – te spelen. Hierna verliet de band definitief, na twee uur speeltijd en onder luid applaus, het podium.

Verslag en fotografie: Ard van den Heuvel