CamelConcert

18:45, Leidseplein Amsterdam. Samen met mijn goede vriend Hans loop ik over het altijd drukke en gezellige Leidseplein in onze hoofdstad. Het is er altijd druk en gezellig. We slenteren richting De Melkweg voor een optreden van Camel. Ter hoogte van de stadsschouwburg staat er een gigantische rij mensen. We lopen er langs, maar na zo’n 200 meter ontdekken we wel heel veel Camel T-shirts in die rij, bleek dat deze rij allemaal voor Camel stond te wachten. Af en toe vraagt een Amsterdammer waar deze mensen voor in de rij staan. Camel? Wat is dat dan?

De 1400 mensen in de rij weten wel beter. Na tien jaar is daar eindelijk weer de mogelijkheid om Camel live aan het werk te zien. Dat mag gerust een wonder heten. Frontman Andy Latimer onderging in 2007 een beenmergtransplantatie en overwon kanker. Gelukkig was de “Farewell Tour” in 2003 dus niet de laatste mogelijkheid om de legendarische band live te aanschouwen.

De tournee door het Verenigd Koninkrijk, Nederland, België en Duitsland staat in het teken van het album “The Snow Goose” dat door de band opnieuw is opgenomen. Voor de pauze wordt het album integraal gespeeld, iets dat in 1975 voor het laatst is gebeurd. Na een hartverwarmend applaus van de uitverkochte zaal wordt er met The Great Marsh afgetrapt en speelt de groep het gehele album zonder enige onderbreking. Dit eerste uur trekt als een film voorbij. Het album komt helemaal tot leven. Ik zie vele mensen om mij heen met gesloten ogen genieten. Op momenten kan je een speld in de prachtige zaal horen vallen.

In eerste instantie zou toetsenist Jan Schelhaas de live band completeren, maar hij had verplichtingen met Caravan. Dus wordt zijn plaats ingenomen door Jason Hart (Renaissance, I And Thou) die naast de toetsen ook akoestische gitaar speelt.

Na de pauze speelt de band een dwarsdoorsnede van het omvangrijke Camel-oeuvre. Andy Latimer is bijzonder goed bij stem en zong prachtig. Colin Bass heeft echter meer moeite met het vocale deel. Het nummer Echoes komt wat moeizamer uit de verf, omdat hij de hogere regionen soms met moeite en met te weinig overtuiging haalt. Tijdens Fox Hill gaat het wat beter, maar was zijn stem nog steeds de zwakste schakel.

Het tweede deel van de setlist is wat voorspelbaar, maar de uitvoering staar verder als een huis. Met name drummer Denis Clement, die sinds “Rajaz” al deel uitmaakt van de band, maakt grote indruk. Het lijkt af en toe wel of hij vier armen heeft! Zelden zo’n inventieve en gedreven drummer aan het werk gezien. En dan natuurlijk het geweldige gitaarspel van Latimer. Zo mooi en soms ook ontroerend om te zien hoe hij één met zijn solo’s wordt en om te zien hoe hij de solo’s tot leven laat komen en zijn gitaar laat spreken.

Het ovationele applaus na toegift Lady Fantasy is dan ook meer dan verdiend. Camel heeft een zinderend optreden gegeven dat de aanwezige mensen niet snel gaan vergeten.

Verslag: Maarten Goossensen
Foto’s: Eric de Bruijn