De hoes van” Mirage”, het tweede album van het destijds hemelbestormende Camel is behoorlijk opmerkelijk. Deze toont een luchtspiegeling van de voorkant van een pakje sigaretten waarvan ik het merk maar niet zal noemen. De afbeelding spreekt enorm tot de verbeelding met z’n stoïcijns kijkende woestijnbeest. Tegenwoordig zou zoiets met een beetje photoshoppen een eitje zijn geweest om te maken, maar de plaat stamt uit 1974 en dat impliceert de nodige ambachtelijkheid voor het vervaardigen van een dergelijke afbeelding. De ware roker ziet trouwens meteen dat alles is nagetekend, want Manneke Pis is niet zo goed waarneembaar in de voorpoten van de dromedaris.
De muziek is een puur staaltje vakmanschap. Op” Mirage” gutst het van de solo’s op gitaar en toetsen, meer nog dan op de daaropvolgende albums “The Snow Goose” en “Moonmadness” welke de band wereldwijd faam gegeven hebben. Toch is “Mirage” veel meer dan zomaar een voorbode op dat succes, daar alle typerende Camel-ingrediënten al aanwezig zijn in de plaat. Vol bravoure en met kilo’s dadendrang gooit het inmiddels legendarische kwartet Latimer, Bardens, Ferguson en Ward bijna constant met prachtige melodieën, zinderende akkoorden en gedreven ritmes in een structuur die afwijkt van de norm.
“Mirage”duurt slechts 37 minuten en telt maar vijf nummers waarvan het eerste, het door Pete Bardens geschreven Freefall, beduidend minder is. Qua bas en drums is dit staccato nummer eigenlijk best wel een lekker energieke opener met een fraai stukje jazz in het middenstuk, maar gitaar en toetsen spelen er nog slechts een kleine rol. Het is ook niet de beste keus geweest om Bardens, de toetsenridder van het stel, het nummer zelf te laten zingen daar zijn gitaarspelende collega Andy Latimer een veel aangenamere stem heeft.
Daarna is het eigenlijk alleen maar Hosanna Hosanna voor de liefhebbers van melodieuze symfo. Door het hoge Red Bull gehalte van de muziek heb je af en toe tijd nodig om bij je positieven te komen en het viertal gunt je die tijd dan ook. Wel moet gezegd worden dat drummer Andy Ward nagenoeg ontembaar is, maar het spel van de man kent gelukkig ook heerlijke relaxte momenten. Camel laat je nergens uitdrogen en ze geven je met “Mirage” een gedegen stel vleugels. Al jaren vlieg ik mijlen hoog op de wonderschone klanken van Supertwister. Ondersteund door Fender Rhodes getingel brengt de dwarsfluit van Latimer je gigantisch in vervoering. Fluitspel wordt vaak omschreven met woorden als ‘dromerig’ en ‘hemels’ maar wat Latimer in dit nummer laat horen is zo anders, zo bepalend. Op een bepaald moment laat hij een triller horen om vervolgens met een juiste dosis galm de hemel open te rijten. Wat een magistraal mooi moment en wat een ankerpunt in de muziekbeleving van velen. Aan het eind van het nummer heeft de band nog een geintje in petto. Te horen valt hoe een vreugdewipper over een flesje bier wordt gehaald en hoe dit wordt ingeschonken. Een ieder kan dus helemaal bijgetankt zijn om volop te genieten van het wervelende drieluik Nimrodel, The Procession en The White Rider.
Te horen valt een gedragen gitaarmelodie in The Procession. Deze eist onverbiddelijk de aandacht op en ingespannen luisterend naar het stuk zal je getuige zijn van één van de meest flitsende moogsolo’s bij Camel ooit. De tekst gaat overigens – het zal niemand nog verbazen – over The Lord Of The Rings. De heren Camel excelleren in het aanbrengen van de daar bijpassende sfeerwisselingen, zowel subtiel als rigoureus. Niet alleen dit drieluik maar vooral het ontzagwekkende Lady Fantasy heeft die welkome wendingen ook heel heel hoog in het vaandel. Voordat de band met deze fantastische klassieker tot besluit de lucht laat trillen is er eerst nog het instrumentale Earthrise dat je werkelijk op apegapen legt. Het begin ervan is mooi melodieus maar dan gaat de band helemaal los. Duimen omhoog voor dat heerlijke spel op de Hammond.
Elke keer als de intro klinkt van Lady Fantasy kan je je opmaken voor twaalf enerverende minuten. Deze vormen de afsluiting die het album verdient. Dit is geen drogbeeld, dit is de ongekende realiteit en om maar eens aan te geven hoe deze zeldzaamheid weet te boeien, volsta ik met de opmerking dat de gierende gitaartonen in het gedragen middenstuk me al jaren recht door het hart gaan. Wat een gouden gitaristDe invloed van Camel in het algemeen en die van “Mirage” in het bijzonder is mega. Ik ben een zwaar kettingroker geworden en door het einde van Supertwister ben ik gigantisch aan de drank, maar bovenal ben ik voor het leven verslaafd aan hun prachtige symfonische rock.