CamelDVD

Pressure points zijn specifieke gebieden op het lichaam waar concentraties van zenuwen relatief dicht aan de oppervlakte liggen. Veel van deze punten corresponderen met acupunctuurpunten en zijn verbonden aan het zenuwensysteem en de 14 meridianen die energie dragen naar vitale organen. Wil je nog meer van deze bla bla lezen ga dan naar een betreffende website, ík ga me rap bezig houden met de Pressure Points zoals we die van Camel kennen, niet met de karige live-cd die in 1984 verschenen is, maar met de dvd versie uit 2003 waarop de 80 minuten durende concertvideo uit die tijd behoorlijk interessant staat te zijn.

Deze dvd heeft twee tijdsbeelden ineen. Zo ben je deelgenoot van het concert in de Londense Hammersmith Odeon dat Camel in de tijd van matjes en andere typische jaren 80 looks heeft gegeven. Dit naar aanleiding van hun destijds nieuwe album, het prachtige  “Stationary Traveller”. Het concert is muzikaal gezien met z`n songmatige symfo ook helemaal the eighties. Tevens ben je  deelgenoot van het verhaal dat achter “Stationairy Traveller” schuil gaat, het verhaal van de onmogelijke liefde tussen een jongen en een meisje in het naoorlogse Berlijn. Op welhaast videoclipachtige wijze zitten deze beelden door het concert heen gemonteerd en nee, dat stoort niet. Integendeel zelfs, het geeft de toch al zo expressieve muziek van Camel nog meer lading.

De dvd-release degradeert de “Pressure Points” live-cd nogal. Evenals op de video staat op de dvd een flink aantal nummers meer en de filmbeelden van het verhaalde hebben absoluut een toegevoegde waarde op het geheel, maar de sublieme verrichtingen op het podium zijn daar toch de grootste oorzaak van. Wat een klasse muzikanten en wat een samenspel. Wat een gedrevenheid en wat een indrukken.

Camel weet zoals altijd te sollen met je emoties. Vanaf de sfeervolle opener In The Arms Of Waltzing Frauleins is het gelijk goed raak en zit je voor de rest van je Pressure Points-leven aan de buis gekluisterd. Dit Vaudeville-achtige nummer was trouwens oorspronkelijk bedoeld als opening van “Stationairy Traveller” maar het werd afgewezen door platenmaatschappij Decca. Het nummer vormt met z’n accordeonklanken de perfecte aftrap voor het zinderende concert. Met de priemende gitaartonen van Latimer in de intro van het instrumentale titelnummer Pressure Points openbaart  Camel zichzelf dan. Je krijgt op een niet misselijke wijze voor je kiezen hoe de band in die tijd zijn beste beentje heeft voorgezet. Gespeeld wordt de volledige versie en niet de door Decca bruut gesnoeide variant zoals die op “Stationairy Traveller” staat. In de extra minuten die het nummer mag duren heeft de bas de hoofdrol, met een filmische soort bassolo. Het is even een koddig zicht om Colin Bass in de weer te zien met die joekel van een basgitaar, echter al snel heerst er ontzag.

Met Refugee en Vopo’s brengt de band de meest eenvoudige nummers van “Stationary Traveller”. Wel zijn ze erg pakkend van melodie en ritme waardoor het enthousiasme waarmee ze gebracht worden oprecht overkomt. Het instrumentale nummer Stationary Traveller is met z’n gedragen melodie en z’n sfeervolle panfluit op dat moment hard bezig een klassieker te worden. De uitvoering ervan is bloedje intens en dat is een kundigheid die Camel altijd in zich heeft, ongeacht de tijd, ongeacht de poppetjes.

In die tijd is er de opmars van de polyfone synthesizer en ook Camel klinkt dan verre van vintage. Alhoewel veel synthesizerklanken dan nog wat ijzig zijn, weet Camel er een hele hoop warmte mee te genereren. Tijdens de “Pressure Points”-toer telt de bezetting maar liefst drie toetsenisten die zich ook op deze dvd laten gelden. Toch is er geen sprake van overkill. De taken zijn dan ook netjes verdeeld. Ton Scherpenzeel doet de lead, terwijl Chris Rainbow en de inmiddels overleden Richie Close hem ondersteunen. Scherpenzeel laat fantastische dingen horen. Neem de dreigende tonen in de intro van Vopo’s of zjjn solo’s in Sasquatch, Wait en Cloak And Dagger Man.

Rainbow maakt echter meer indruk als zanger. Met zijn hoge stem zingt hij het van prachtige fretloze bas voorziene Fingertips, een ballade die uitmondt in het briljante saxspel van Mel Collins. Ook doet hij het up-tempo Cloak And Dagger Man, inclusief vocoder. Tevens blinkt hij uit in de samenzang van het van “I Can See Your House From Here” afkomstige Wait en gaat hij samen met Colin Bass een bloedstollend mooi duet aan in het monumentale Long Goodbyes waar de reguliere set mee afsluit. Latimer speelt in Long Goodbyes nog een heerlijke solo en drummer Paul Burgess maakt zich er met een knallende roffel onsterfelijk.

In de toegift komt toetsenist nummero vier ten tonele. Pete Bardens laat z’n orgel er lekker wervelen en de toeschouwer kan z’n hart ophalen aan een stormachtig stukje verleden. Rhayader, Rhayader Goes To Town en Lady Fantasy passeren de revue, een grote finale is bezig. Met een uittro van In The Arms Of Waltzing Frauleins sluit het concert af. De cirkel is rond.

Keer op keer schoffelt de enorme samenhang van het repertoire op deze dvd me omver. De schijf boeit vanaf het begin tot het eind en het is dan ook een goede zaak dat sommige nummers van het concert op de oorspronkelijke live-cd zijn achtergebleven ten faveure van een hele rits “Stationary Traveller”-nummers.

De dvd laat je met een goed gevoel achter. ‘Audieel’ en visueel is er niets spectaculairs gewijzigd ten opzichte van de oorspronkelijke video en de hoeveelheid extra’s is ook nul komma nul, maar oh wat is het fijn om in de Camel-melancholie te verzwelgen.

Dick van der Heijde