Camelias GardenAlbum

Er komt veel, en vooral veel goede prog uit Italië. Het is soms echt verbazingwekkend hoeveel doordachte en puik gespeelde muziek in ons genre daar vandaan komt. Camelias Garden is daarop geen uitzondering. Folk prog van de bovenste plank.

Als ik één woord zou moeten gebruiken om deze plaat te karakteriseren, dan is het ‘optimisme’. De plaat is licht, vrolijk en vol met goedgehumeurde melodieën. Er zit bij wijze van spreken bijna geen mineur-akkoord in. Dat maakt deze plaat uitermate goed te verteren, vooral voor de liefhebbers van de prog uit de jaren zeventig.

Want Carmelias Garden grijpt overduidelijk terug op de gouden’ periode van pakweg’1971-75, met veel verwijzingen naar “A Trick Of The Tail” van Genesis. Kijk maar eens naar het instrumentarium: Mini-Moog en Taurus baspedalen, bijna de handelsmerken van de post-Gabriel Genesis. Maar het grootste deel van de muziek is eerder folk prog. Het mist dan ook de complexiteit van bands als Genesis en Yes. De nummers hebben een eenvoudige opbouw en zelfs waar meerdere thema’s in één song worden gebruikt, zijn deze niet erg ingenieus aan elkaar geplakt. Er worden geen snelle ritmewisselingen toegepast, laat staan zaken als een 7/8 (typisch voor Phil Collins, beluister bijvoorbeeld Dance On A Volcano) of zelfs maar een 5/4 maatsoort. Het blijft allemaal keurig in de 4/4 en 6/8. Niks mis mee, maar het roept eerder associaties op met folk dan met prog. Anthony Philips klinkt erin terug, en Fairport Convention. Veel 12-snarig gitaarwerk en regelmatig gebruik van instrumenten als fluit en viool.

Valerio Smordoni is een uitstekend muzikant, die de toetsen en de gitaren heel goed tot redelijk beheerst. Hij is ook nog erg jong en dus is het te vergeven dat zijn songs niet altijd even inventief en vernieuwend zijn. We All Stand In Our Broken Jars hinkt een beetje op twee gedachten. Halverwege het nummer komt plotseling een elektrische slaggitaar met distortion voorbij, die het voorgaande akoestische deel van het nummer volkomen op zijn kop zet. Het wordt nog een beetje goedgemaakt door een elektrische sologitaar die vlak erna opduikt en even lekker scheurt, maar Camelias Garden is duidelijk een band die akoestisch, met de nodige synthesizeraanvulling, beter tot zijn recht komt.

Het openingsnummer Some Stories zet goed de toon voor het album. De intro bestaat uit vogelgeluiden, waarna gitaar en piano de begeleiding vormen voor een eenvoudige zanglijn, het geheel omlijst door dwarsfluit, viool en cello. Dance Of The Sun etc. laat de andere kant van Camelias Garden zien: het valt met de deur in huis met een snelle Moog-solo, aangevuld met Mellotron (uit een doosje uiteraard). Deze twee nummers bieden een goede samenvatting van wat de rest van het album laat horen.

De zang is goed verzorgd. Smordoni heeft een prettige stem en de meerstemmige koortjes strelen het oor. Till The Morning Came laat onverwacht toch weer een hele andere kant van de band zien. Het had zo op een plaat van Fleet Foxes kunnen staan.

Camelias Garden levert met “You Have A Chance” een mooi, vrolijk debuutalbum af, dat een vaste plek krijgt in mijn prog-playlist. Het biedt de nodige kansen voor een opvolger met wat meer diepgang, maar graag met net zo’n lekker optimistisch geluid.

Marcel Debets