CamembertAlbum

Ik ben een groot liefhebber van kaas. Niet alleen van milde kazen, zoals een fijne Gouda, een lekker stuk Wensleydale, of de mozzarella op mijn pizza, maar ook van heftige kazen, inclusief het soort abdij- of schimmelkaas met een geur die fijngevoelige jongedames bij bosjes doet flauwvallen en zelfs de meest doorgewinterde en verkouden vuilnismannen naar adem doet snakken. Een band die Camembert heet smaakt mij dan ook als muziek in de oren.

Camembert is een Frans gezelschap dat op het grotendeels instrumentale “Schnörgl Attack”, het eerste album, een zeer appetijtelijke en energieke – en vooral ook drukke – samensmelting van jazz, Canterbury, RIO, zeuhl en Frank Zappa laat horen. Humor speelt conceptueel een belangrijke rol: het album is een muzikale weergave van de strijd tussen de Schnörgls, kwaadaardige ruimtewezens die onder leiding van ene Dr. Frankenschnörgl de aarde willen overmeesteren, en de aardlingen, die middels een enorme vliegende kaas de aanval proberen af te wenden (het hoe of wat is mij niet geheel duidelijk, maar de plaatjes in het boekje zijn erg amusant). Met dit absurdistische concept begeeft Camembert zich in de richting van acts als Gong en Zappa, zonder daarbij de muziek ten koste te laten gaan van de grappenmakerij.

Integendeel, de muziek is bijzonder overtuigend. Zeer prominent in het geluid van de band is het percussiewerk van Fabrice Toussaint, die vooral de xybrafoon (een soort xylofoon) veelvuldig inzet. Hierdoor klinken nummers als Utung Utungan 2.0 en El Ruotauv Ed Sram enigszins naar Zappa ten tijde van “Hot Rats”, maar komt soms ook Gentle Giant even om de hoek kijken. Het veelvuldige blaaswerk in deze nummers doet veelal ook denken aan Zappa, maar de band is geenszins een Zappa-kloon. Er zijn immers ook echo’s te horen van bijvoorbeeld Magma en King Crimson ten tijde van “Discipline”, en een nummer als Meurtrier Volant valt veel meer in de RIO-/Canterbury-hoek van Henry Cow, Stormy Six en Thinking Plague. Ondanks de veelzijdigheid en de verschillende invloeden in hun stijl is de avant prog van Camembert echter zeer samenhangend en origineel.

Als je jezelf als band naar een kaas vernoemt moet je maar voor lief nemen dat al te komische recensenten zoals ik zich te buiten gaan aan flauwe kaasgrapjes. Zonder er veel meer over te zeggen kan ik dan ook concluderen dat deze Camembert er een van de uitlopende, rijpe soort is. Net als een goede camembert is deze muziek zeer smakelijk, maar “Schnörgl Attack” is ‘wederom net als camembert’ erg rijk van smaak en daarom eigenlijk alleen voor de liefhebbers. Dergelijke liefhebbers, echter, zullen hier hun vingers bij aflikken.

Christopher Cusack