Canvas SolarisAlbum

Bijna zo trouw als een hond levert Canvas Solaris met “Irradiance” zijn vijfde album af. Deze bijzondere en ook onderschatte band uit Georgia in de Verenigde Staten, doet dat in exact dezelfde bezetting als “The Atomized Dream” uit 2008. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat de lijn van dat album op “Irradiance” wordt doorgetrokken.

Er is al veel gezegd en geschreven over de stijl van deze Amerikanen. Laat ik er ook nog maar eens eentje ingooien: technische progressieve death metal met jazz invloeden, zeg maar een soort van drievoudige fusion als je me nog kunt volgen. Worden stijlbroeders als Cynic en Animals As Leaders wat meer gehyped, Canvas Solaris is net als Gordian Knot een groep die tot de top in dit genre behoort maar tegelijkertijd ook het minst bekend is.

De kracht van Canvas Solaris zit het hem in het gegeven dat men ondanks – of dankzij – de vele stijl- en tempowisselingen de aandacht van de luisteraar weet vast te houden. Op een bepaalde manier is de muziek spannend om naar te luisteren. Na herhaalde beluistering gaat je ook steeds meer opvallen, zoals de elektronische en spacey geluiden en het veelvuldige gebruik van percussie-instrumenten. Bovenmatige bewondering heb ik voor drummer Hunter Ginn die met de meest complexe songstructuren te maken krijgt. Als een volleerd kunstenaar weet hij de uitspattingen van gitarist Nathan Sapp dankzij een perfecte drumtechniek met elkaar te verbinden.

Opvallende nummers zijn wat mij betreft het gevarieerde en goed opgebouwde (voor zover daar met deze muziek sprake van kan zijn) Glacier waarin een scheurend Hammond orgel een opvallende rol speelt. Je reinste trashmetal valt te beluisteren op het korte Accelerated Testing Phase met een waar spervuur aan drums en razend snel gitaarspel van Sapp.

Invloeden van Orientaalse muziek doen hun intrede op Soliton (Emergence From Dispersion), dat enkele rustige passages kent. Dat de groep wel degelijk in staat is om gas terug te nemen laat men horen in het eveneens Oosters aandoende Vapor Chasm met fraai akoestisch gitaarspel en mystieke percussie. Het is een rustpunt op dit overwegend energierijke album. Hoe groot is dan weer het contrast met het afsluitende Null Proximity waar je wederom wordt getrakteerd op een spervuur aan drums en een shreddende Nathan Sapp. De heren krijgen het samen haast voor elkaar om door de geluidsbarrière en mijn irritatiegrens te gaan.

Met een speelduur van krap drie kwartier speelt Canvas Solaris letterlijk op zeker en heeft men niet de fout gemaakt de verveling een kans te geven. Wanneer de groep elke twee jaar braaf een album weet af te leveren zullen daar minder mensen van wakker liggen dan staan te juichen.

Hans Ravensbergen