Canvas SolarisAlbum

Sedert enkele jaren timmert de Amerikaanse technical metal formatie Canvas Solaris rond gitarist Nathan Sapp en drummer Hunter Ginn aan de weg. In een straf tempo worden instrumentale albums van respectabele lengte en nog respectabeler inhoud op de muziekwereld losgelaten. De muziek is telkens complex en overdonderend zonder werkelijk generiek te worden. Met elke plaat wordt wederom de voorganger overtroffen. Op een gegeven moment moet het plafond toch bereikt zijn?

Afijn, toen in 2007 “Cortical Tectonics” uitkwam, was ik toch erg zeker van dat laatste. En, potverdrie, de bakens worden met “The Atomized Dream” gewoon opnieuw verzet, maar dat gaat ditmaal niet zonder offers. De band gaat verder zonder tweede gitarist Ben Simpkins en in zijn plaats komen niet minder dan drie nieuwe bandleden. Met nu een fulltime bassist (Gael Pirlot) en een fulltime toetsenist (Donnie Smith) in de gelederen, begint deze Amerikaanse freakshow langzamerhand verdraaid veel op een echte band te lijken.

Met zestig procent van de band bestaande uit nieuwe bandleden, kan het haast niet anders dan dat “The Atomized Dream” anders klinkt dan de drie voorgaande albums en de voorgaande ep. Dat wordt nergens duidelijker dan aan het begin: waar voorheen elk Canvas Solaris album met een potpourri van lawaai begon, kortom, met niets anders dan totale chaos, begint The Binaural Beat met niets minder dan een vriendelijk synthesizerloopje dat slechts langzaam naar een climax toe werkt. Het klinkt even helemaal niet naar de band die ons inmiddels zo vertrouwd geworden is (angstvallig vragen we ons af of het misschien héél erg naar iets anders vertrouwds klinkt… maar er duikt niet direct een referentie op), maar… dit smaakt naar meer!

De aanpak van het openingsnummer wordt verderop de plaat nog een paar keer herhaald, maar tussendoor komt de inmiddels bekende dertien-maatsoorten-in-een-minuut-rock ook voldoende langs. Opmerkelijk gegeven blijft toch dat de band over de hele linie een slag kalmer klinkt dan op voorgaand werk. De vraag dringt zich zelfs op of we deze muziek nog met goed fatsoen als metal kunnen betitelen.

Dat de muziek meer keyboard-georiënteerd geworden is, is op zich een interessante ontwikkeling. De wat rustiger muziek (hoewel we tijdens bijvoorbeeld Photovoltaic de vraag waar de vorige alinea mee eindigde toch gerustgesteld bevestigend kunnen beantwoorden) biedt meer suggestie van ademruimte dan we van het gezelschap bekend zijn, maar bij vlagen lijkt het daardoor ook alsof de band zich iets te veel inhoudt. Hebben we daar dan toch een puntje van kritiek te pakken? Vooruit, een klein puntje dan: “Cortical Tectonics” was minder subtiel, maar klonk wel als een ultiem statement in zijn klasse. Naar dat ultieme moet ik hier soms toch wat zoeken. Bovendien is The Unknowable and Defeating Glow best een prima episch slotnummer, maar is het toch duidelijk geen  Luminescence of Reticular Consciousness.

Niettemin is dit wederom een goed Canvas Solaris album, dat misschien voor de verandering ook buiten de metal hardcore een potje kan breken. Beter dan zijn voorgangers? Niet direct. Wel onderhoudend anders.

Casper Middelkamp