CaravanAlbum

Een comeback is altijd lastig. Dikwijls lukt het bijvoorbeeld niet om de juiste interactie terug te vinden. Vaak sluipt ook nog eens een plichtsmatigheid in de muziek, terwijl de verwachtingen niet van de lucht zijn.

Je moet er toch maar aanstaan om direct weer het oude niveau te halen! Dat Caravan hier niet in slaagde – de terugkeer van toetsenist Dave Sinclair ten spijt – is dan ook voorstelbaar. Toch had er meer gezeten in deze plaat.

Het helpt niet dat de muziek van deze band steeds meer haaks stond op de tijdsgeest. Onderkoelde hippiehumor en een gemoedelijke melodie doen het immers slecht als punkwoede en het grote politieke gebaar de dienst uitmaken. Goed, ze waren zeker niet de enige progartiest die gedurende de jaren ‘80 zoekende waren. Hier blijkt echter overduidelijk hoe ferm deze muzikanten geworteld waren  in de jaren ’70; we horen immers in wezen nog steeds dezelfde luchtige symfopop.  De band moderniseert met name middels een kale productie die de emotie vakkundig uit de muziek filtert. Niet de beste keuze! Deze muziek lijkt hierdoor nog het meest op AOR in de trant van Foreigner, maar zonder de indringende pophook. De eerste luisterbeurt is hierdoor vermoeiend. Opmerkelijk genoeg blijkt het songmateriaal, na een aantal luisterbeurten, consistenter te zijn dan op “Better By Far”, al ontbreken echte hoogtepunten.

Bright Shiny Day komt nog  het dichtst in de buurt; een fijn meewarig gitaarritme start, waarna synthesizers ons de wacht aan zetten. Het tempo gaat naar beneden en een nostalgische ballade steunt op de breekbare zang van Pye Hastings, Langzaam wordt toegewerkt naar een  welhaast Camel’easque tussenstuk. Buitengewoon prettig! Met een voller arrangement had dit een van de betere nummers van Caravan kunnen zijn. Het weemoedige Piano Player valt eveneens in positieve zin op. De breekbare zang zorgt voor een memorabel refrein. De vioolpartijen in het middenstuk zijn daarenboven erg genietbaar. Tot slot zijn nummers als Heartbreaker en Corner In My Eye onderhoudend. Goed, ze moeten het voornamelijk van het ritme hebben, maar hierdoor zijn het wel competente popknallers. Niet heel verheffend, maar niettemin vermakelijk!

Deze composities onderstrepen bovendien dat het spelplezier niet het probleem vormt. De heren lijken er zowaar weer zin in te hebben! Daarenboven voelt het album zo uniform en gedreven aan. Het is daarom spijtig dat veel van de stijlelementen tot de meest clichématige van de vroege jaren ‘80 behoren. Zo is Clear Blue Sky  een wel erg opzichtig reggaenummer. Daarnaast is de productie erbarmelijk. Ook hadden de arrangementen meer details mogen bevatten; deze muziek klinkt ronduit kaal. De band is duidelijk op zoek naar een tweede adem, maar ze slagen daar (nog) niet in. Dat een nieuw elan pas echt in de jaren ‘90 gevonden werd, wil de optimistisch in mij nog niet aan de band verklappen. Deze plaat kent in elk geval te veel mankementen om echt te overtuigen.

‘The Album’ mag dan weliswaar geen meesterwerk zijn, het is verre van een flater. Hoogtepunten ontbreken, maar menig nummer steek goed in elkaar. Het is met name het geforceerde jaren ‘80-sausje dat hier roet in het eten gooit!  De heren trachten immers op sympathieke wijze het Caravan-geluid te moderniseren, maar het resulteert in een kaal niemendalletje.