CaravanAlbum

De algehele consensus is dat “The Unauthorised Breakfast Item” het minste album is uit de uitgebreide catalogus van Caravan.

Hartstikke fijn natuurlijk weer dat uitgerekend dat album op mijn bordje terecht kwam om te recenseren voor de Caravan-special. Vooraf was ik alleen bekend met het werk van de band uit de jaren zeventig, dus mijn verwachtingen waren niet al te hooggespannen voor deze plaat. Dat viel toch alleszins mee, kan ik nu concluderen.

Het is voor Caravan het eerste studioalbum van het nieuwe millennium en het geluid staat behoorlijk ver weg van het klassieke werk van de band. Dat zit vooral in het ontbreken van het prominente orgelwerk van de dagen van weleer. In de persoon van Doug Boyle is er een nieuwe gitarist aan de line-up toegevoegd en het is dan ook niet verbazingwekkend dat het album een stuk meer gitaar georiënteerd is dan we van deze band gewend zijn. De progressieve rock is dan ook een stuk minder aanwezig en het album is veel meer een rockalbum geworden, softrock dan welteverstaan, want echt stevig gemusiceerd wordt er niet. Dat heeft Caravan overigens ook helemaal niet nodig om goede muziek te maken.

Toch zijn er wel vertrouwde elementen aanwezig op deze plaat. Pye Hastings’ stem klinkt nog steeds uitstekend en zijn stemgeluid is en was toch een van de belangrijke pijlers van het geluid van de band. Ook is broer Jimmy wederom aanwezig op tenor- en sopraansaxofoon om veel van de nummers te verfraaien. In het midden van het album zijn met It’s Getting A Whole Lot Better en Head Above The Clouds twee langere nummers aanwezig die nog enigszins doen denken aan de lang uitgesponnen nummers uit vervlogen dagen.

Omdat de muziek op “The Unauthorised Breakfast Item” niet heel erg avontuurlijk is en omdat het album met een uur speeltijd wat aan de lange kant is, ligt het gevaar van het verslappen van de aandacht wel op de loer. Dit deed zich vooral bij de eerste luisterbeurten voor. Wanneer de nummers wat vaker worden beluisterd, openbaren zich toch wel fraaie dingen. Met name het gitaarwerk van Boyle en het smaakvolle gebruik van cello en altviool zorgen ervoor dat de balans positief uitslaat.

Het balletje rolt dus uiteindelijk de goede kant op. Desondanks zal de echte Caravan-fan of de Canterbury liefhebber in het algemeen, waarschijnlijk niet al te vaak teruggrijpen op dit album. Daar is de muziek wat te ‘gewoontjes’ voor. “The Unauthorised Breakfast” is geen hoogvlieger in de discografie van Caravan, maar dat zegt misschien meer over de rest van de platen dan over dit album.