Daar waar het label Karisma vooral bands uit Scandinavië contracteerde, hebben ze nu de grote oversteek gemaakt met het uit Brazilië afkomstige Caravela Escarlante. Dit trio werd in 2011 opgericht. Dit tweede album werd in 2017 al door de band zelf uitgebracht. Karisma heeft het album nu een nieuwe release gegeven.
Had het eerste album nog een meer akoestische insteek, dat is met “Caravela Escarlate” wel anders. Hierop is het de 70’s prog die welig tiert. De band liet zich inspireren door bands als Emerson, Lake & Palmer, Trace en PFM. Het zal je dan ook niet verbazen dat dit album gedomineerd wordt door de toetsen. Ronaldo Rodrigues is gelukkig een uitstekend bespeler van het klavier en mag heel vaak lekker losgaan. Neem bijvoorbeeld een nummer als Gigantes Da Destruição. Hierin laat hij een keur aan toetsen op ons los. Het klinkt heerlijk retro en vooral de Mellotron samples klinken hier indrukwekkend. Bij vlagen speelt hij watervlug, maar ook langgerekte stukken gaan hem goed af.
Zanger David Paiva heeft een beetje een vlak stemgeluid, maar storen doet het niet. Hij zingt in het Portugees. Het is ook niet zo dat hij heel veel zangstukken heeft. Er is meer ruimte voor instrumentale stukken. Dat de band zich liet inspireren door de prog uit de ‘70’s is goed te horen. In Toque As Constelações waait de geest van ELP en van Camel. Het kabbelt net iets te veel voort om je echt bij de les te houden, maar het klinkt zeker prettig.
Wat David Paiva nog veel beter doet dan zingen is het bespelen van zijn basgitaar. Zijn snorrende spel zit heerlijk door de muziek vervlochten. Door de vrij warme en transparante mix komt zijn instrument ook uitstekend uit de verf.
Het langste nummer van het album is met zijn ruim elf minuten afsluiter Planeta-Estrela. Hier neemt de band ruim de tijd voor een goede opbouw. Als je niet zou weten welke band hier zou spelen dan zou je zweren dat het om een progband uit Italië gaat. Dat komt omdat het Portugees wel een beetje klinkt als Italiaans, maar vooral door de sfeer en stijl die doet denken aan PFM, La Maschera di Cera en Mangala Vallis.
Niet alles is echter even sterk op dit album. Op het gebied van melodie en dosering kan de band nog winst behalen. Toch is dit een aanrader voor liefhebbers van toetsen gedomineerde ‘70’s prog. Dit is nog maar het tweede album van dit trio. Wie weet waar ze nog mee gaan verrassen in de toekomst.
Maarten Goossensen