Carey, TonyAlbum

Zittend op een bankje hoog in het gebergte tuur ik naar beneden in het dal, waar een riviertje door het landschap kronkelt. Dat vakantieachtige gevoel krijg ik regelmatig als ik luister naar “Island & Deserts”. Tony Carey laat ditmaal weer eens onder zijn eigen naam van zich spreken. Zoals gewoonlijk bedient hij zijn fans weer op hun wenken.De plaat is opgesplitst in twee delen: “Songs From The Island” en “Songs From The Desert”. In het eerste deel is de groove belangrijk en heeft het onderwerp liefde hoog in het vaandel staan, terwijl het daaropvolgende stuk veel meer ingetogen nummers bevat en tekstueel veel dieper ingaat op zaken als oorlog en vrede – dingen die de man vaker aanstipt. Voorbeeld is het akoestische Along The Pontchartrain, een typische singer-songwriter track.

Wat me altijd opvalt, is de hoge mate van toegankelijkheid van Carey’s composities. Vaak hebben de refreinen een hoog meezinggehalte. De man oogst verder respect voor de apparatuur die hij allemaal voor zijn rekening neemt, ook al creëert hij daarmee een jaren ’80 sound waar niet iedereen gelukkig mee zal zijn. Daarnaast is hij vaardig in het neerzetten van opzwepende ritmes. It’s Your Party wordt er bijvoorbeeld door gesierd. Het gaspedaal wordt meer en meer ingedrukt als dit nummer in de auto klinkt. En Justitie staat handenwrijvend langs de weg. ‘Shit, weer een prent!’. No Man’s Land begint Supertramp-achtig (de onverbiddelijke mondharmonica) en is een mooi voorbeeld van hoe ingetogen muziek en tekst met elkaar vervlochten kunnen zijn. In combinatie met die bekende licht hese stem moet ik wel even slikken. Sterk spul hè? Nou en of! Nog waziger voor de ogen wordt het als ik het ontroerende Never Go Anywhere Alone beluister, begeleid door piano. Simpel, maar een schot in de roos. Evenals het romantische I Still Love You. De meeste impact op mij heeft echter het beeldschone Dust, met stemmige vrouwenzang en akoestische gitaar. Voordat Carey begint te zingen deelt hij subtiele plaagstootjes uit met de elektrische gitaar. Hij bewijst hiermee eens te meer dat hij een bepaalde spanning in zijn composities kan leggen.

Miles Away is Carey ten voeten uit en lijkt een blauwdruk te zijn voor zijn materiaal. Licht orkestraal, het welbekende ritme en de mijmerende zang. Lichtvoetige pop wordt gebracht met King Of The Fools, waarin de vrouwelijke achtergrondzang opvalt. Als het door een artiest met naam (ironisch bedoeld) gezongen zou zijn, had er zomaar een hit uit kunnen voortkomen. Veel anders is het niet gesteld met het licht jazzy/R&B nummer Take You Out Tonight. Succes verzekerd bij liefhebbers ervan, maar deze sla ik even over als je het niet erg vindt. Bij Howl, geïnspireerd door het gelijknamige gedicht van de Amerikaanse maatschappijkritische schrijver Allen Ginsberg, zit ik aan Thomas Dolby te denken (met uitzondering van de zang want die vergelijking gaat uiteraard niet op). En zo laat Carey blijken dat hij gezien wil worden als muzikant die zich beweegt aan de serieuzere kant van de popwereld.

Saw A Satellite geeft een klein voorschot op het komende Planet P Project Levittown (deel 2 in de trilogie “Go Out Dancing”). Wederom erg elektronisch en een aanstekelijke song, afwisselend rustig en dan weer opkomend, als een golfbeweging die daardoor niet snel verveelt. Doet me reikhalzend uitzien naar de toekomst.

Mijn bezwaren liggen niet zozeer op het gebied van de composities, maar ik mis soms de felheid in de uitvoering. Je moet absoluut in een ‘chill-out’ stemming zijn om de balladachtige songs te consumeren. Zelf zou ik die Hammond meer willen horen ronken en andersoortige solo’s zouden natuurlijk ook niet te versmaden zijn. Maar ik kan me goed voorstellen dat Carey’s reactie zal zijn dat het dan teveel op Planet P gaat lijken. Maar de scheidslijn blijft hoe dan ook flinterdun. Dit is in elk geval gewoon een goede plaat, niets meer en niets minder!

Ton Veldhuis