Carl Hupp ProjectAlbum

Carl Hupp is een Amerikaanse drummer met een gigantische kit, welke evenals bij zijn inspirator Billy Cobham, met drie basdrums is uitgerust. Om een dergelijk gevaarte te kunnen bespelen is een surplus aan kracht en techniek nodig en dat heeft Hupp niet echt. Hij is een behoorlijk goede drummer, dat wel, vooral op het creatieve vlak, maar geweldig? Nee, die bewoording is mijns inziens voorbehouden aan drummers als Billy Cobham, Bill Bruford, Zoltan Csorz of Simon Philips.

Wel van het kaliber ‘geweldig’ is een groot aantal van de 22 gastmuzikanten waarmee Hupp dit voortreffelijke album gemaakt heeft, want laten we eerlijk wezen, “Hyper Statue” heeft voortreffelijke jazzrock-fusion te bieden. Met name de bijdragen van zowel de fenomenale bassist Angelo Cammarata als Happy The Man-gitarist Stanley Whitaker en de razend knap spelende percussionist John Tomakos, maken deze 76 minuten tot een waar luisterfestijn. Ook de partijen van de breed neergelegde blazerssectie geven de melodieuze jazzrock hier cachet. Het is niet voor niets dat de naam van saxofonist Dave Fairall een aantal maal als medecomponist wordt genoemd.

De muziek heeft over het algemeen een ‘blanke’ swing’. Trombone, trompet en sax maken van Revenge Of The Chair People nog het meest swingende nummer. Dit doen de heren door middel van vrij thematisch spel waar de partijen elkaar aanvullen en inéén grijpen. Hupp levert hier overigens zeer goed drumwerk af. Aan het eind van het nummer blijkt z’n vindingrijkheid als de trombone ondersteund wordt door lustige salvo’s op de dubbele bassdrum.

Carl Hupp mag trots zijn op het feit dat niemand minder dan Tony Levin (onder andere Peter Gabriel en King Crimson) in een nummer meespeelt op de Chapman Stick. Het gaat hier om het titelnummer, een stuk dat zich kenmerkt door een machinaal, on-jazzrock aandoend ritme waar Levin sierlijk als altijd z’n spel omheen heeft gebouwd.

Twee nummers op “Hyper Statue” gaan de jazzblueskant op: Paper Or Plastic? (dat zelfs mondharmonica heeft) en de flitsende Cobham-cover Quadrant 4. Deze nummers geven het album de nodige variatie. Tevens laten ze een ontketende Hupp horen die met lekker rollende breaks helemaal in z’n element lijkt.

Van de meeste nummers op dit album is Hupp de componist of de medecomponist, maar er staan toch ook twee, overigens niet misselijk uitgevoerde, covers op. Er is een geweldige uitvoering van Bruford’s Five G met super-de-super basspel van Angelo Cammarata en heerlijk Holdsworth-achtig gitaarwerk van Ben Sherman en er is een bewerking van het eerdergenoemde Quadrant 4. Een nummer dat opvalt door z’n schoonheid is de ballade The Better Angels Of Our Nature, die door een goede vriend van Hupp, Chuck Defontes, geschreven is. Zacht strelen hier de brushes de vellen van het drumstel en bedaard zoeft de akoestische bas, terwijl Stanley Whitaker bloedstollende melodieën aan z’n gitaar ontlokt. Het komt precies op het juiste moment, zoals alle veertien nummers zich perfect tot elkaar verhouden. Air-Ride Suspension is lichtvoetig en Solution-achtig, Black Tie Affair is tamelijk druk, Mind Sweeper part II gaat richting wereldmuziek en Tagged & Enveloped is onvervalste jazzrock. Het knappe aan “Hyper Statue” is dat – alhoewel alle nummers uit een ander vaatje tappen – ze toch ook op elkaar lijken (in de goede zin des woord natuurlijk).

Enkele jaren voordat dit album het levenslicht zag ging bij Hupp de knop om en realiseerde hij zich op z’n 40ste dat hij tot dan toe eigenlijk nog niks voor elkaar had gekregen behalve dan dat hij vele honderden optredens had gedaan met talloze lokale bandjes. Vanaf dat moment ging twee jaar lang zijn aandacht uit naar deze solo-cd. Voor de opnamen ervan had Hupp gekozen voor de Paradigm North Studio van Brad Chatterton, een geluidsman uit een vroegere band van hem. Kosten noch moeite werden gespaard en dat is te horen ook… en te zien.

Aan de cd is namelijk een evenzo vermakelijke dvd toegevoegd. Aanvankelijk was het de bedoeling om een videofilmpje te maken van slechts enkele minuten, maar dat groeide uit tot een digitale schijf van 85 minuten. Naast een clip van het sterke Skeleton Crew met veel beelden van muzikanten in actie, bevat de dvd een hartstikke leuk onderdeel in de vorm van het item ‘outtakes’. Hier komen alle muzikanten enkele minuten voor het voetlicht en middels wat tekst op het scherm wordt wat info gegeven. Dit levert bijzonder fraaie beelden op die absoluut de sympathie voor dit geheel doen laten groeien. Het doet een beetje denken aan “The Making Of V” van Spock’s Beard en dankzij de strakke opzet is dit geenszins te vergelijken met het hots-knots begonia- niveau van sommige documentaires op dvd. Tevens is er een uitgebreide fotogalerij te bekijken met veel schermvullende foto’s. Er komt van alles langs, zowel kiekjes uit de oude doos van Carl’s eerste drumstellen als recente foto’s van de “Hyper Statue”-sessies alsmede enkele foto’s van zijn eerdere bands. Het is één van de meest verzorgende fotogalerijen ooit, waarvoor hulde.

Met “Hyper Statue” richt Carl Hupp zich op een groot publiek door niet al te avontuurlijk uit de hoek te komen. Het zou hem gegund zijn mocht hij in z’n missie slagen. Liefhebbers van Bruford en Steps Ahead kunnen hun hart ophalen aan dit album maar ook de melodieuze rocker zal er mee uit de voeten kunnen. “Hyper Statue” is even bevlogen als serieus en toch is het net een jongensboek. Een jongensboek van een 42-jarige wel te verstaan.

Dick van der Heijde