Palmer, CarlConcert

Verslag: Ard van den Heuvel
Foto’s: Ard van den Heuvel
Datum: 14 maart 2013

In de officiële pressrelease op de website van het management wordt Palmer aangekondigd als ‘CARL PALMER’S ELP LEGACY’ en ‘Drummer Extraordinaire’. Dit zijn al grote woorden en in de verdere tekst wordt Carl Palmer, oprichter van het legendarische trio Emerson, Lake & Palmer, in tamelijk grote bewoordingen genoemd en geroemd. Dit is enerzijds begrijpelijk en gelet op de mans staat van dienst volkomen terecht, maar ook tricky. Carl Palmer is inmiddels 63 jaar en gaat opnieuw op tournee met twee redelijk onbekende en zeer jonge muzikanten. Wat kan de fan van het grote legendarische ELP verwachten van deze formatie? De tour staat immers aangekondigd als een ‘Evening with The Classic Rock Music of ELP’. Gaat men het niveau van dit illustere trio benaderen zoals op de reünie van ELP enkele jaren terug op het High Voltage festival in Londen? Toen viel mij op hoe goed de drie originele leden het repertoire in de vingers hadden en hoe waardig zij dit festival afsloten.

Direct bij aanvang van de show is duidelijk waar de muzikale nadruk in deze tour op ligt: de drums. Op het podium staat een mooie kit opgesteld met op beide bassdrums het grote logo met de vervlochten letters C en P van Carl Palmer. Palmer wordt in deze tour van zo’n veertig concerten (!) tot half mei begeleid door de jonge stergitarist Paul Bielatowicz en basgitarist Simon Fitzpatrick. De laatste is een, voor mij althans, een volstrekt onbekende. Paul Bielatowicz kende ik al van de band van Neal Morse.

De show start met de song Peter Gunn en hierna volgen diverse nummers waaronder Knife Edge,The Barbarian en Hoedown van respectievelijk het debuutalbum ELP en “Trilogy” uit de beginperiode van ELP. Gitarist Bielatowicz neemt met zijn spel de toetsenpartijen voor zijn rekening en aanvankelijk moet ik even wennen aan zijn gitaargeluid. Maar gaandeweg kom ik er beter in en merk ik dat hij duidelijk gezocht heeft naar de juiste toon per song. Voor aanvang van het concert zag ik al een groot aantal pedalen bij zijn versterkers liggen en hier maakt hij dan ook veel gebruik van. Hij schakelt voortdurend van het ene naar het andere pedaal en weet zo telkens de zo typerende toon van de toetsenpartijen van Keith Emerson redelijk goed te benaderen.
Aan de andere kant van het podium gebeurt ongeveer hetzelfde. Daar waar de gitarist de midden en hoge tonen van de toetsenpartijen voor zijn rekening neemt, vult bassist Fitzpatrick de lage tonen in. Dit is in veel songs een mooi en subtiel samenspel en niet zelden vullen zij de rol van Emerson met zichtbaar veel genoegen in. Ook de typerende poses van de naar achteruitleunende hoofden en mimiek van Emerson wordt hierbij niet geschuwd.

De band is hoorbaar goed op elkaar ingespeeld en gedurende de hele set is er telkens weer een hoofdrol weggelegd voor drummer Palmer. Hij start op hoog tempo en werkt zich al snel in het zweet. Tussen de songs door stapt hij regelmatig achter zijn imposante drumkit vandaan om voor de microfoon even kort een volgende song te introduceren. Hij doet dit op een uiterst aimabele en typisch Engels beschaafde wijze. Hij prijst de personen met wie hij heeft samengewerkt in het verleden, geeft de crew van de Boerderij een groot compliment, bedankt het publiek voor onze komst en is in het algemeen weer zeer verheugd in Nederland te mogen zijn.

Carl Palmer brengt vanavond met zijn band een soort bloemlezing uit het hele Emerson, Lake en Palmer repertoire. Hier heeft de band niet voor de makkelijkste weg gekozen. Want in deze setting is het voor de gemiddelde bezoeker toch even wennen. En voor de diehard-fans van ELP is het wellicht even slikken. Die zullen aanvankelijk Keith Emerson’s typerende toetsenpartijen en orgelgeluid missen en waarschijnlijk ook de lome maar mooi dragende zang van Greg Lake. Ik bespeurde aanvankelijk een zekere gereserveerdheid in de zaal, maar  geleidelijk wist de band het publiek voor zich te winnen. Zeker na de pauze werden sommige parels uit het ELP repertoire met veel enthousiasme ontvangen. De indrukwekkende mooie solo’s van de drie muzikanten maakten deze avond vol symfonische rockgeschiedenis compleet. Deze ‘Carl Palmer’s ELP Legacy-band’ mag wat mij betreft met recht deze naam dragen.