CastAlbum

De nieuwe cd van Cast had ook een enkel-cd kunnen zijn. Of een driedubbelaar. Ach, ze zijn ongetwijfeld alweer bezig met de opnamen van de volgende. Even checken in de discografie op de website. Misschien heb ik de vorige cd gemist?

U snapt het, de Mexicaanse band Cast, inmiddels vrij bekend verondersteld, doet een aardige poging het tempo van The Flower Kings bij te benen. Er zijn meer overeenkomsten met deze Zweedse groep. Waar voorgenoemde ouderwetse symfonische rock mengen men wat jazzy, bluesy en reggae-invloedjes, doet Cast feitelijk hetzelfde met neo-prog. Ze vermengen wat men neo-prog kan noemen met allerhande invloeden, zowel binnen als buiten de progressieve rock. Cast doet niet moeilijk. Ze nemen een thema, of twee, of drie, en herhalen dat eindeloos, vermengen het met het oorspronkelijke thema, soleren er naar hartenlust overheen op toetsen en gitaar, en het gaat maar door. Dat alles maakt ook van de zoveelste cd “Al-Bandaluz” een ratjetoe van thema’s en melodieën, zonder dat het allemaal ergens heengaat. Is het dan een goede cd? Ja, toch wel. Tenminste, als je de kwalificering ‘op hol geslagen neo’ je aanspreekt.

Tien nummers bevat de dubbel-cd, waarvan de twee langste de besten blijken te zijn. Op de eerste cd betreft dat het zeventien minuten durende Enrucijada, een volledig instrumentaal stuk. Dit is Cast op zijn best: prachtige pianothema’s, waarover gitarist Carlos Humaran uitstekend soleert.

Het andere lange nummer staat op cd2 en kan beschouwd worden als een heuse ‘epic’. Het duurt 22 minuten en is het prijsnummer van de tweede cd, zo niet de hele cd. In dit nummer vliegen de tempowisselingen je om de oren, maar blijft de basismelodie van het hele nummer feitelijk hetzelfde. Het nummer zit boordevol prachtig pianospel. Halverwege zit zo’n overbekend neo-prog-riedeltje dat me naar adem doet snakken. Het daarop volgende thema, een variant op het openingsthema, maakt je nog hongeriger. De verlossing vindt plaats middels het in eerste instantie wat lullig overkomende ‘la-la-la’-gezang van ene Lupita Vidales (de vrouw van ?). Dan volgt een welkom rustpunt en een nieuw thema, met meer ‘la-la-la’. Hoe bedenk je het! Maar het werkt meer dan uitstekend.

De overige nummers zijn van hetzelfde laken een pak en dat is toch ook de charme van Cast. Zo is het openingsnummer Viajero Inmuvil een opmerkelijk stukje muziek gebaseerd op een agressief gespeeld pianothema. De pianosolo aan het einde maakt bijzonder veel indruk. Sowieso staat Cast bekend als een band waar toetsenist Alfonse Vidales de dienst uitmaakt. Nu, dat vind ik wel meevallen. Een ander nummer, Jerezcali (Pueblo De Dos Mundos), laat vooral horen dat het aantrekken van gitarist Carlos Humaran een zeer goede zaak voor de band is. Tenslotte komt het beginthema van Lamento Del Gato mij bijzonder bekend voor. Uit de klassiek? Wie het weet mag het zeggen.

Een vreemde eend in de bijt is het rustige Viento. Zowaar een rustig nummer in het oeuvre van Cast. Als men de dynamiek en het speelplezier van de overige negen nummers wat vaker met dit soort prachtige nummers zou afwisselen, zou Cast met de volgende cd weleens een klassieker op zijn naam kunnen zetten.

Maar ach, wat zit ik te zeuren. Met “Al-Bandaluz” levert de groep een uitstekende cd af. Ondertussen zie ik alweer uit naar de nieuwe…

Markwin Meeuws