CastAlbum

De discografie van Cast is bijna zo omvangrijk als de rand van een sombrero. Met “Cast Art” is men al toe aan het zeventiende studioalbum. Daarmee lopen de Mexicanen van oprichter en oerlid Alfonso Vidales gemiddeld één op twee. De staat van dienst van de groep, die in 1978 is opgericht, mag gerust immens worden genoemd. Tussen 1994 en 2001 was er zelfs sprake van een waar orgasme aan albums. In die periode resulteerde de extreme productiviteit in twee of soms drie albums per kalenderjaar. Maar daarna taande de productiviteit en moesten we zelfs drie jaar wachten op “Cast Art”. Dat is een noviteit voor de groep en de fans. Dat deze schijf (pas) de zesde is die wij bespreken zegt meer over de muziek van de groep dan de productiviteit van Progwereld. “Cast Art” betekent immers geen wijziging in de muzikale koers die in een ver verleden is ingezet.

Het luisteren naar Cast vergt van de liefhebber immers goed getrainde trommelvliezen. Het eigen geluid, want daar is absoluut sprake van, kenmerkt zich door energie, een hoog tempo, bombast, melodie en gelaagdheid. Eigenlijk ken ik zelf maar een groep die daarbij in de buurt komt en dat is Project Creation. In Cast is Alfonso Vidales de bepalende factor en de man waarom vrijwel alles draait. De toetsenvirtuoos houdt ervan om twee en soms wel drie lagen toetsen in een compositie te proppen. Toch is het niet alleen toetsen wat de klok slaat. Een scala aan blaasinstrumenten (saxofoon, hobo, fluit) passeert de revue en je wordt regelmatig bestookt met spetterende gitaarsolo’s van Claudio Cordero, zoals op het instrumentale openingsnummer Duction From The Intro.

De hoofdmoot van “Cast Art” wordt in beslag genomen door Between The Face And The Mask. Het is een herbewerking van het nummer Reunion dat staat op het debuut “Landing In A Serious Mind” uit 1994. Klokte de oorspronkelijke versie nog ‘slechts’ zeven minuten, de vierdelige versie die we hier horen is opgerekt tot 25 minuten. Verhoudingsgewijs wordt op dit nummer veel gezongen. Dat doet Bobby Vidales in het Engels. Zijn stem klinkt vrij vlak en de soms sprekende wijze van zingen doet denken aan musicals. Was het Spaanse dialect voorheen een stoorzender in de vocalen, hier wordt in vrijwel accentloos Engels gezongen. Het vierde deel van dit nummer is een van de hoogtepunten op deze cd. Wervelend toetsenspel, stevig gitaarwerk en diverse tempowisselingen en spannend klinkende passages laten horen waartoe de Mexicanen in staat zijn. Dit epos vind ik een fraai voorbeeld hoe een compositie in de loop der jaren kan groeien en veranderen. Wat mij betreft mogen meer bands daar een voorbeeld aan nemen.

Toch zijn er op de 70 minuten durende cd nummers waarin gas wordt teruggenomen. Zo is Return To Same een klassiek aandoend stuk met alleen pianospel en hobo. Samen met de licht vervormde en rustige zang van Vidales horen we hier een andere kant van Cast. Na dit rustmoment trekt men weer instrumentaal van leer op Selajo en het supersymfonische eerste deel van het vierdelige The Rescue: Intrada. Orkestraal en druk is het volgepropte More Complicated, met weer dat kenmerkende Cast-geluid. Memoreerde ik eerder de vrij vlakke stem van Bobby Vidales, op In Front My Eyes laat hij horen dat hij toch over een flink bereik beschikt met een paar lekkere hoge uithalen.

Het is wellicht een cliché, maar “Cast Art” is inderdaad een Mexicaans kunstwerkje. Er zullen er zonder twijfel nog veel volgen. Ik neem mijn sombrero er diep voor af.

Hans Ravensbergen