CastAlbum

Schoonheid moet je op waarde leren schatten. In het geval van muziek betekent dat veel luisteren, alvorens tot een weloverwogen oordeel te komen. Eerlijk gezegd had Cast normaal gesproken geen enkele schijn van kans bij me gehad om tot rijping te komen. Dat komt waarschijnlijk door de niet al te klankvolle productie. Begrijp me niet verkeerd, het valt allemaal binnen acceptabele grenzen, maar is zeker niet toonaangevend in het genre. Nu ik voor de bespreking het hele album doorleefd heb, moet ik bekennen dat er weliswaar geen sprake is van liefde op het eerste gezicht, maar dat de band wel degelijk in staat is om mooie muziek te maken. Wat mij betreft springen er een aantal (instrumentale) stukken tussen de middelmatigheid uit.De Mexicanen hebben al heel wat voetafdrukken achtergelaten in het neo prog zand. De groep geniet bekendheid in het thuisland en ook in Europa heeft ze haar aanhangers, maar is nooit definitief doorgebroken. Aan de hoeveelheid cd’s zal het niet liggen, want de discografie van de band is aanzienlijk. Al dwingt de moeite die de groep zich getroost het nodige respect af, kun je ook vraagtekens plaatsen bij een dergelijk hartstochtelijk uitbrengen van materiaal.

Laten we onze gedachten verzetten naar de muziek van “Nimbus”. De eerste klanken van gitaar verweven met dat van keyboards worden door de speakers geperst. Het nummer Ladrona De Sueuos heeft een aanvang genomen. Er is sprake van een redelijk geslaagd nummer, in elk geval één die alle facetten presenteert waar de groep voor staat. Dat betekent expressieve toonkunst, met ruimte voor het etaleren van solo’s. Als je de stem van zanger Francisco Hernandez naast die van de Zweedse zanger Robban Ernlund (hij zong in de Zweedse melodieuze rockgroep Treat) legt dan hoor je dat ze een aantal overeenkomsten hebben. Hernandez legt er ook nog eens veel drama in. Twee teksten zingt hij in het Engels, de rest in het Spaans. Toch is de muziek gelukkig voor het leeuwendeel instrumentaal gehouden en dat is een verstandige zet, want daarin schuilt de kracht van de groep.

Door het heerlijke fluitspel is de vergelijking met Camel niet onlogisch. Hojarasca zou bijvoorbeeld niet hebben misstaan op “The Snow Goose”. Ik moet daarbij niet verzuimen te vermelden dat de Mexicanen duidelijk verder gaan dan waar Andy Latimer en de zijnen een scheidingslijn trekken. Cast heeft de neiging die juist te verleggen. Een van de bewijsstukken ligt verscholen in Cataclismo, dat bij aanvang de kenmerkende hardheid van Dream Theater in zich draagt. De groep is dus zeker geen Camel kloon.

De toevoeging van José Torres aan Cast is een verrijking. De man brengt meer diepte in de muziek door zijn solo’s op saxofoon, klarinet en de al genoemde fluit. Ook vallen de prestaties op, in positieve zin, van Alfonso Vidales. Zijn toetsenspel wordt met smaak en op een gevarieerde manier gebracht (veel piano).

De overgang tussen Next Day en My New Home (nummer 3 en 4) wekt bij mij bevreemding op. Met hetzelfde thema waarmee de eerstgenoemde titel door middel van een fade-out wordt afgesloten, begint het daaropvolgende lied. Dit klinkt heel apart! Later op de cd herhaald zich dit nog een keer, maar is lang niet zo storend als hier. Wellicht was het beter geweest de nummers in elkaar over te laten lopen. Het is overigens wel bij deze composities dat de groep opgewarmd begint te raken. Ook het vermelden waard is Esperanza Austral, dat ingetogen begint om daarna over te gaan in bombastisch keyboardgeweld a la Keith Emerson, onder begeleiding van heavy gitaar. En net als je daarvan bijgekomen bent, begint de gitaar van Carlos Humarun zich pas echt recalcitrant te gedragen. Heel mooi gedaan.

Het moge duidelijk zijn dat Cast kwaliteiten bezit, dat hebben ze in het verleden ook wel bewezen. Op momenten weet ze zelfs te imponeren, maar helaas is dit album niet van een constante kwaliteit om het een hoogvlieger te mogen noemen. Een ruime voldoende weet ze er wel uit te slepen. Als er links en rechts wat nummers waren weggelaten, onder het mom van minder is meer en de puntjes op de i gezet (productie, het oplossen van kleine slordigheidjes) was er een andere score uitgerold.

Ton Veldhuis