CastAlbum

Cast komt uit Mexico en gezien de credits achterin het boekwerkje van de cd word je daarvan met de neus op de feiten gedrukt. De songteksten staan Engelstalig afgedrukt maar de credits (creditos) staan in het Spaans. “Sounds Of Imagination” is een samenstelling van twaalf songs die Cast geschreven heeft in de periode 1985 tot en met 1994. We hebben hier dus met een wat oudere cd te maken. De muzikale samenwerking dateert reeds vanaf 1979 en vanaf 1993 hebben zij cd’s in eigen beheer uitgebracht en wijst alles er op dat we hier met een vasthoudende band te maken hebben die met of zonder platenmaatschappij opereert en het maken van cd-schijfjes boven alles prefereert. Cast heeft inmiddels meer dan een dozijn cd’s op hun naam staan en daarnaast nog enkele solo cd’s van bandleden.Double Show opent met een intro van synthesizers dat overgaat in een aanstekelijk thema waarin toetsen en gitaarspel elkaar versterken tot een prima samenspel. Het had een nummer kunnen zijn uit de koker van IQ of Pendragon. Het (op-)gejaagde hoge stemgeluid van Francisco Hernandez past goed in het temperamentvolle nummer. Zo nu en dan wordt er een nieuw langzaam thema in het nummer gebracht waarbij helaas de gejaagde stem van Hernandez geen rem kent. Maar dat is dan ook het enige minpuntje. Met Tribute wordt er in een jazzrock-geluid verder gegaan. Het bevat een minutenlang instrumentaal intro en ligt lekker in het gehoor. Vergeleken met het voorgaande nummer is hier meer variatie aanwezig. Het toetsenspel van Alfonso Vidales is zeer energiek en vormt altijd de basis van de songs.

Witness is werkelijk een fantastisch nummer. De formidabele stem van Hernandez geeft het toch al krachtige nummer nog meer vaart. Het symfonische toetsen- en gitaarspel is fantastisch gevonden. In het begin ben je bang dat de nummers wat op elkaar gaan lijken maar toch weten zij er telkens weer een draai aan te geven en andere sferen op te roepen. Op The Man wordt het over een ander boeg gegooid en dan hebben we ook meteen het beste nummer te pakken. Het nummer doet sterk denken aan het vroege Saga. Het synthesizergeluid en de tempowisseling halverwege het nummer zijn goed gevonden en de interactie gitaar en toetsen is gigantisch van opzet. De finale is groots te noemen en uw recensent kwam dan ook in ongekend hogere sferen terecht. Terug op aarde gekomen werd gelukkig een ballade ingezet dat niet zou misstaan op “Wind And Wuthering” van Genesis. De snelle toetsenpartijen doen denken aan die van Tony Banks (Genesis). En zo heb je dus zeven prima nummers voorbij horen komen en ben je pas halverwege de cd. Met Chance Will Stay, Soo Untied en French Boyce wordt de formule doorgezet. Stevige liedjes met jazzy invloeden, vermengd met prima zanglijnen. Het laatste en langste nummer A Rush In The Rain is een vrolijke song en doet Middeleeuws aan. De gitaarsolo in het midden is een vergelijking met Andy Latimer (Camel) waard. Zeer creatief en met emotie gespeeld.

Jammer dat er dan een eind moet komen aan ruim een uur heerlijke muziek. Mijn scepsis omtrent Mexicaanse symfonische bands is in ieder geval van de baan.

Ruud Stoker