Castle Mountain MoonAlbum

In december 2023 ontmoeten Robert Köhler en Dirk Krause elkaar in een repetitieruimte. Al snel ontdekken ze een gedeelde muzikale smaak en beginnen samen te werken. Tien maanden later verschijnt het album waar deze recensie over gaat.

De muziek die het duo, onder de naam Castle Mountain Moon, maakt, roept herinneringen op aan groepen als Build For The Future, Timelock, The Emerald Dawn en Monarch Trail. Ook zijn er invloeden van Eloy en het oude Marillion te horen. Maar wees voorzichtig met het te snel maken van vergelijkingen, want het niveau van deze bands wordt helaas niet gehaald.

Dat wordt al meteen duidelijk in het instrumentale Perception. Het is opgebouwd rond een eenvoudig toetsenthema dat zo basic is, dat het bijna lachwekkend overkomt. Er wordt veel gespeeld met samples en effectjes, maar inhoudelijk gebeurt er weinig. Het vloeit over in Blue Sky Machine, waarin hetzelfde thema weer terugkomt. Ook hier blijft de uitvoering vlak. Meeslepend is het zeker niet. De zang van Dirk Krause is echter goed en doet denken aan Kristoffer Rygg van het Noorse Ulver, hoewel het materiaal dat hij moet zingen niet veel diepgang heeft. Het laatste deel van het nummer, dat teruggrijpt op de hoogtijdagen van Marillion, verdient wel een compliment.

Elephant is een nummer waarin het al snel misgaat. De gesproken intermezzo’s halen de vaart eruit, en het lijkt alsof toetsenist Robert Köhler zich enkel richt op het uitproberen van alle mogelijke geluiden en effecten uit zijn arsenaal. Het resultaat is een vermoeiend nummer dat nergens écht boeit.

Toetsenist Köhler speelt zeker niet slecht, maar zijn keuzes zijn vaak moeilijk te begrijpen. Het einde van Fly is daar een goed voorbeeld van: de zwevende toetsen zijn effectief, maar het marcherende tempo maakt het nummer staccato en weinig vloeiend. Ook de zanglijnen vallen tegen, en het refrein klinkt niet best. Het komt nooit echt goed van de grond, en als je denkt dat het afgelopen is, komt er nog een soort overdreven uitsmijter. Het doet denken aan een te kinderachtige attractie in de Efteling – behoorlijk potsierlijk.

Krause is naast zanger ook gitarist, en dat doet hij goed. In Fly is zijn gitaarspel, vooral de solo, een van de weinige hoogtepunten van het album. Het zou goed zijn om hem in een volgende productie meer ruimte te geven om zijn spel te laten spreken.

In het afsluitende Suddenly valt alles eindelijk op zijn plaats. Er is een sterke melodie, goed gebruik van een cellist, mooi gitaarspel en een toetsenist die zijn geluid veel beter weet te doseren. Dit biedt hoop voor de toekomst. Het duo kan het dus wel. In hun biografie schrijven ze trots dat ze het album in korte tijd hebben geschreven, maar op mij komt het over als haastwerk. Misschien moeten ze de volgende keer meer tijd nemen, ideeën tijdens optredens testen en met een kritischere blik naar zichzelf en elkaar kijken. Het zou kunnen dat een volgend album dan veel beter uit de verf komt. “Six Tales of Perception” is op dit moment vooral een album waarop ze op vrijwel alle fronten tekortschieten.