Casual SilenceAlbum

De Amerikaans / Engelse succes formatie Supertramp heeft een aantal zeer succesvolle albums achter haar naam staan. Een daarvan is “Even In The Quietest Moments” welke uitkwam in het jaar 1977. De hoes van deze plaat is bijna net zo bekend als de plaat. Op deze hoes zie je een piano op een berg in een prachtig winterachtig landschap. Dan heb ik nu nieuws, de piano staat er nog steeds! De winter is voorbij getrokken, de piano wat ouder maar de overeenkomsten zijn niet moeilijk te vinden. Casual Silence is de ontdekker van dit mirakel en heeft dit vereeuwigd door het te laten persen op de cover behorende bij de cd “Lost In Life”. Natuurlijk is het hier boven geschetste niet helemaal waar, maar enige vergelijkingen tussen beide hoezen is toch duidelijk waarneembaar.

Vier jaar deed Casual Silence er over om een opvolger in elkaar te draaien voor het behoorlijk ontvangen “Once In A Blue Moon” welke begin 2003 het levenslicht zag. Natuurlijk kwam in 2006 ook nog de tweede plaat van Casual Silence toetsenist Henry Meeuws zijn Medea uit waarop ook vrijwel de gehele band van de partij is. Maar toch vier jaar is een hele tijd. Dan lijkt mij de vraag gerechtvaardigd of “Lost In Life” ook het wachten waard was?! Aan de ene kant wel aan de andere kant is het ook weer niet heel veel nieuws onder de zon. De plaat is zeker de moeite van het beluisteren waard. Gezien het feit dat Casual Silence maar liefst drie volwaardige zangers in zijn bezit heeft, kan het hier ook alle kanten mee op. De zanglijnen, die medegeschreven zijn door Edwin Balogh (o.a. bekend van Medea en Ayreon), worden op zeer theatrale wijze gebracht. Op zich maakt het weinig uit welke zanger het gebodene brengt, want het theatrale blijft als een paal boven water staan. Omdat in de beleving van Casual Silence drie zangers nog wat aan de karige kant was, werd er voor gekozen om gebruik te maken van twee gastvocalisten. Zo wordt V-male zangeres Sandra Peeters (ook al te horen op Medea’s “Room XVII“) ingezet tijdens de titeltrack van dit album en mocht één van zanger Rob Van Laarhoven’s helden Damian Wilson het duet aan tijdens Dress Code. Aangezien Damian Wilson de theatrale zang zo’n beetje heeft uitgevonden lijkt het, ondanks zijn verder goede bijdrage, toch allemaal een beetje te veel van het goede te worden.

Instrumentaal zit het goed in elkaar wat de mannen ons brengen. Lead-gitarist Ernst Le Cocq d’Armandville (3 x woordwaarde) kan zich heerlijk uitleven tussen alle bombastische partijen die toetsenist Henry Meeuws voor hem uitspreidt. De gitaarpartijen zijn ten opzichte van het eerdere werk ook wat harder en agressiever welke de sound van Casual Silence enkel maar ten goede komt. Naast deze ondersteunende rol is Meeuws ook nog regelmatig de bovenliggende partij met fraaie piano / Hammond solo’s. Drummer Igor Koopman slaat flink in het rond en bassist Eric Smits plukt op geregelde tijden druk aan zijn knorrende bas. Je kan horen dat Casual Silence bij elke release weer groeit en zo dat het zich zo langzamerhand flink in de top van Nederlandse progscene heeft weten te nestelen.

Het verhaal van “Lost In Life” is autobiografisch. De letterlijke vertaling (verdwaald in het leven) hebben de heren aan den lijve mee kunnen maken met het vertrek van een vroeger bandlid. Deze cd is eigenlijk het verwerkingsproces van wat eigenlijk jaren geleden al gebeurde. Misschien dat daardoor het geluid van Casual Silence wat agressiever (vooral in uitdrukking komend in Pieces Of Loss en A Kiss Or A Bite) is dan dat we dat van de band gewend waren. Voor de band is de release van deze cd het moment om achter de vervelende periode een dikke punt te zetten, maar voor de onpartijdige luisteraar is het te hopen dat de band dit geluid nog wat weet uit te kristalliseren om verder te kunnen groeien.

Al met al een zeer aardige plaat die niet uitblinkt in originaliteit, maar alleszins de moeite van het beluisteren waard is.

Sander Kok