2003 is en belooft een goed jaar voor de liefhebbers van wijn en appels te worden, maar ook van Nederlandse symfonische en progressieve rockbands. Zo zijn we dit jaar al verblijdt met nieuw werk van onder andere Silent Edge en Ulysses en zijn we in blijde verwachting van de cd van Sun Caged en Nice Beaver. “Once In A Blue Moon” doet absoluut niet onder voor de eerder genoemde uitgaven en is een werkstuk waar de leden van Casual Silence trots op mogen, nee moeten, zijn.Het album opent met het kortste nummer van de cd en is eigenlijk niet meer dan een intro. De toetsen van Henry Meeuws laten een thema horen dat niet zou misstaan in de filmmuziek van ‘The Birds’ van Alfred Hitchcock. Het thema wordt voorzien van wat luchtiger, sferische geluiden en gaat ongemerkt over in Facing Reality. De toetsen klinken fluitachtig en spelen samen met de gitaren een lekker vlot deuntje. Zanger Rob Laarhoven is een positieve openbaring, maar de zang is over het geheel genomen toch al erg goed verzorgd op dit album. Want behalve Rob nemen ook Eric Smits, Henry Meeuws en Ernst le Cocq d’Armandville zangpartijen voor hun rekening en dat levert mooie samenzang op waarover Rob vervolgens zijn sololijnen zingt. Het ene moment klinkt Casual Silence, door de aanwezigheid van twee gitaristen als een echte rockband, maar altijd zijn de toetsen aanwezig om voor het symfonische tintje te zorgen. Hierdoor is Casual Silence misschien geen echte symfonische noch pure rock band, maar wel een uitstekende kruisbestuiving. Van beide stromingen zijn de beste elementen genomen en op een nieuwe stam geënt om zodoende te komen tot het, mede door de samenzang, specifieke Casual Silence geluid.
Foolish Plane kent een folk-achtige opening waarbij de toetsen weer als een fluit klinken en de gitaren van Ernst en Mark zorgen voor een stevige tegenhanger. Het vlotte begin van Dreampath kent klassieke, licht Oosterse invloeden. Een zeer afwisselend nummer met twee verschillende gitaarlijnen en daarnaast het zo nu en dan prominent toetsenspel. Tevens bevat dit nummer een in canon gezongen stuk. Ik ben zeer benieuwd of ze dit nummer ook live zullen spelen. De eerste helft van de cd wordt afgesloten met de ballade Dreamweaver. Zanger Rob Laarhoven zingt een duet met een dame. Het cd-boekje biedt echter geen uitkomst over wie deze dame is. Enig speurwerk op de, overigens mooie site, leert dat de dame in kwestie Sandra Peeters van V-Male is. Dat had wel even vermeld mogen worden.
Het begin van Weird Promises laat weer een duet horen tussen de gitaren en de toetsen en ook de bas van Eric Smits is lekker zoemend aanwezig. Ook dit is weer een diamantje. De afwisseling, de solo’s, de sfeerwisselingen glinsteren je tegemoet. Bij het opvolgende Lambrusco Evening is het zaak nuchter te blijven, omdat je anders weer allerlei dingen mist, zoals een ultrakorte drumsolo. Moon heeft een sferische, bijna filmische opening en kent een mooie geleidelijke opbouw die uitmondt in een vrolijke toetsenriedel en een zangerige gitaarsolo. Het laatste en langste nummer van de cd, Casual Silence, heeft een melancholieke ondertoon en kent veel afwisseling. Staccato riffs worden opgevolgd door hypnotiserende toetsenthema’s welke vervolgens worden afgewisseld met minimalistische stukken, waarbij diverse thema’s steeds weerkeren.
Na afloop van bijna een uur “Once In A Blue Moon” is het tijd voor gepaste stilte om vervolgens, bijgekomen van al het schoons, uit te barsten in een staande ovatie. Een Nederlandse band met internationale potentie.
Rob van Oosten