Casualties Of CoolAlbum

Devin Townsend is niet alleen opmerkelijk productief, maar wat mogelijk nog indrukwekkender is, is de veelzijdigheid van zijn werk. Zijn oeuvre strekt van ambient tot death metal en van progressieve rock tot pseudopunk, met af en toe uitstapjes naar EDM en… um… polka. Zijn verzameld werk is dan ook een soort ‘Smekkies in Alle Smaken’ (doch zonder oorsmeer- of spruitjessmaak – al houd ik best van spruitjes -Tja, Harry Potter is weer in en ik ben natuurlijk helemaal down with the kids.) Vaak zelfs zijn meerdere genres en stijlen vertegenwoordigd op een enkel album, of zowaar in een enkel nummer, zoals in The Mighty Masturbator van “Deconstruction”. Niettemin komt alles wat Townsend produceert onmiskenbaar van zijn hand, wat maakt dat veel fans ook zijn creaties waarderen als die niet per se onder hun favoriete genre geschaard kunnen worden.

Het gelijknamige eerste album van Townsend’s project “Casualties Of Cool”, dat in 2014 middels crowdfunding in eigen beheer is uitgebracht en nu ook (onder licentie) door InsideOut wordt uitgegeven, heeft eens te meer Townsend’s fans gedwongen een beentje buiten hun comfort zone te plaatsen. In de aanloop naar de release gaf Townsend te kennen dat hij een album met countrymuziek wilde uitbrengen, een genre waar hij in zijn jeugd veel aan blootgesteld was. De naam Johnny Cash viel en Townsend verhaalde over zijn voorliefde voor de banjo, en verder was het aan de fans om zich voor te stellen hoe country à la Devy zou kunnen klinken. In het verleden heeft Townsend natuurlijk weleens geflirt met dit genre, zoals bijvoorbeeld in het nummer Triumph van “Synchestra”, maar “Casualties Of Cool” is het eerste album dat naar eigen zeggen volledig geënt is op country.

Dit betekent echter geenszins dat “Casualties Of Cool” opeens een volledig andere richting inslaat ten opzichte van Townsend’s eerdere werk. Een hint dat “Casualties Of Cool” niet een verloren gewaand album van Hank Williams is, zijn de muzikanten die Townsend heeft aangetrokken voor dit project. Voor de zang tekent Ché Aimee Dorval, die eerder al op “Ki” van het Devin Townsend Project haar opwachting had gemaakt, en als drummer heeft Townsend de Zweedse fusion tovenaar Morgan Ågren aangetrokken, als twintigjarige al ingelijfd door Frank Zappa en bij Progwereld burgers vooral bekend van Mats/Morgan Band en, vooruit, Kaipa. Voor zijn doen drumt Ågren op dit album heel beheerst, maar met zijn stilistisch vernuft (en zijn brushes) voegt hij een extra dimensie toe aan de muziek. Verder biedt het album ook nog ruimte aan een aantal gasten, die allemaal ook een belangrijke bijdrage leveren aan het geluid – en het succes – van het album.

Afgezien van de country-invloeden komt “Casualties Of Cool” qua sound regelmatig in de buurt van “Ghost”, het rustige, naar ambient neigende vierde album dat Townsend met zijn Devin Townsend Project heeft uitgebracht. In mijn recensie noemde ik dat album een voorbeeld van heavy ambient (ik verzin ook maar wat), en met zijn ruimtelijke en ingetogen sound is dat voor dit album ook een goede descriptor. De algemene sfeer van “Casualties Of Cool” is uniform en goed uitgekristalliseerd en de nummers lopen organisch in elkaar over, maar op detailniveau zit er niettemin duidelijk variatie tussen de nummers. De countryinvloeden komen vaak terug in bepaalde details, zoals de drums in het voorts niet heel country-achtige Flight of het gitaarwerk in Mountaintop. Hoewel de zang van Devin niet direct te herleiden valt op country, is The Code in veel opzichten een van de meer country-achtige tracks op het album. Op Moon wordt een country gitaartje gecombineerd met Pink Floyd-achtige zang en saxofoon, wat een fraaie combinatie blijkt. Zo heeft elk nummer een eigen karakter, maar samen vormen ze een aangename muzikale quilt met veel onderlinge samenhang.

“Casualties Of Cool” is zeer herkenbaar als creatie van Devin Townsend, maar het voegt niettemin een nieuwe dimensie toe aan het oeuvre van de Canadees. Hoewel dit project door sommige Townsend fans te rustig of eenzijdig gevonden wordt, is dit een zeer sfeervol en rijk album dat veel mensen moet kunnen aanspreken. En hoewel het album duidelijk beïnvloed is door country, worden de stereotypes die veel mensen met dat genre associëren angstvallig vermeden. Maar stiekem ben ik toch wel benieuwd waar Townsend mee zou komen aanzetten als hij alleen een banjo en een kruik huisgestookte whiskey tot zijn beschikking zou hebben en zijn naam zou veranderen in Darlene Sue…

Christopher Cusack