Catalyst*RAlbum

Ik heb het idee dat voor veel prog-artiesten de lockdown een heilzame en inspirerende periode is geweest. Noodgedwongen moesten alle tourplannen in de ijskast. Dat gaf voor veel muzikanten de tijd en ruimte om nieuw materiaal te componeren. En als ik af ga op mijn eigen ervaringen, en die van mijn Progwereld-collega’s, is het niveau van de nieuwe muziek dit jaar bijzonder hoog.

Zanger Damien Child (ex-ESP) zocht in de lockdown van 2020 een nieuwe samenwerking. Hij nam daarvoor contact op met Progressive Gear Records, en dit label benaderde Gary Jevon (gitarist en ex-This Winter Machine). De beide mannen vonden elkaar en al snel waren er ideeën voor een heel album. Drummer Greg Pringle ((ESP, Simon Townshend en Quadrophenia) completeerde Catalyst​*​R.

Het drietal komt op de proppen met een debuutalbum van zeven nummers. Als recensenten zijn we er natuurlijk meesters in om muziek in hokjes te stoppen en labels op te plakken, zo ook in het begeleidend schrijven dat vaak wordt meegestuurd. In de biografie wordt gerept over een combinatie van prog, glam, elektronica, northern soul, metal, big band, jazz en musical. In meer of mindere mate komen deze invloeden tezamen, al is het vooral (gelukkig) wel prog. Het geheel is in elk geval afwisselend. Een belangrijke troef is, vind ik, de aangename stem van zanger Damien Child. Zijn stem past goed bij het geluid van Catalyst​*​R.

Het debuutalbum opent met Welcome To The Show. Het nummer begint wat druk en springerig met neo-zwevende-toetsen en (voor als je dat wilt) glamhardrock invloeden. Na zo’n vier minuten vind ik het nummer interessanter worden, met een mooi toetsenstukje en gevoelige zang. Na een instrumentaal intermezzo komt men weer uit bij het beginthema.

De twee nummers hierna, Apollo One Three en Someone Else’s Dream landen niet bij mij. You Against The World is een rockend nummer, lekker energiek. Het doet wat middeleeuws aan en daarover ligt een vleugje jaren ’80 hardrock. Het is aardig om naar te luisteren, maar evenals het openingsnummer is het mij net wat te eendimensionaal. Maar goed, dit nummer blijft wel in je haken.

Catalyst*R heeft naar mijn mening het beste voor het laatst bewaard. Vooral In The Deep End en Goldst*R laten de potentie van deze band horen. Daar tussenin hoor je het nummer Immortal met z’n aanstekelijke refrein en gospel vibe, al wordt het refrein wel erg vaak herhaald. In The Deep End is een mooi sfeervol nummer. Het doet me denken aan bijvoorbeeld Riversea; gloedvolle zang, mooie melodielijnen, melancholiek maar wel behoorlijk rustig, een sterke song. Catalyst*R eindigt zijn debuut met Goldst*R. Dit is voor mij het meest interessante nummer van de cd. Het is een wat mysterieus nummer, haast een beetje spookachtig met mooie wendingen en een heuse finale.

Ik vind het te prijzen dat Catalyst*R niet perse de al platgetreden paden wil opgaan en veel verschillende invloeden een plek heeft gegeven in zijn muziek. Echter, daardoor maakt het album als geheel wel een wat onevenwichtige indruk. Ook omdat ik juist Catalyst*R op het sterkst vindt als ze ‘gewoon’ prog maken, zoals in In The Deep End en Goldst*R. Catalyst*R heeft een prima debuut gemaakt. Niets meer en niet minder. Pluspunt vind ik ook dat ik merk dat hoe meer ik het draai, hoe meer ik het ook ga waarderen. Er is genoeg potentieel en ook ruimte voor verbetering nog. Ik hoop dat deze drie heren het niet bij deze plaat laten.