Catherine Ribeiro + AlpesAlbum

Oud, obscuur en female fronted deel VI: Catherine Ribeiro + Alpes – Paix (1972)

Er zijn al heel wat combinaties van genres uitgeprobeerd. Ook progressive rock is eigenlijk wel met alles gemengd. In bijna elk land zie je dan ook wel een project dat de traditionele folk van het land combineert met het progressieve genre. Met name de Engelse progfolk, met Jethro Tull aan het front van de beweging, is erg populair. Toch zijn er ook voorbeelden uit andere landen te vinden als Cai (“Noche Abierta”) uit Spanje, Los Jaivas (“Alturas de Machu Pichu”) uit Chili en dan is er nog het avontuurlijke Jade Warrior dat met oriëntaalse invloeden haar muziek verrijkte.

Uit Frankrijk is het Catherine Rebeiro die met een bijzondere mix komt van spacerock, avant folk en chanson. Ze werd bekend als een actrice en zong in de jaren zestig sensuele covers van popsongs, maar de wereld van de showbiz trok haar niet. In 1968 ontmoet ze Patrice Moullet, die aanbied zijn gedichten op muziek te zetten voor haar. Na een mislukte suïcidepoging en een daaropvolgende ziekenhuisopname komen de twee opnieuw samen en komt het project met 2Bis tot stand, wat later zal uitgroeien tot Catherine Ribero + Alpes.

Het openingsnummer Roc Alpin heeft nog een soort poppy Canterbury-geluid, maar daarna is het ook uit met de lichtvoetigheid. Jusqu’à ce que la force de t’aimer me manque is een gepassioneerde space-chanson met ook mooi akoestisch gitaarwerk. Het stuk introduceert ook de bijzondere psychedelische orgelklanken die de rest van de plaat zullen gaan domineren. De vocalen van Catherine Ribeiro zijn intens, bezield en klinken alsof ze niet van plan is haar keel enige slijtage te besparen. Het titelnummer Paix is dan een lange space-folk exploratie met een sterke sfeer. Robeiro draagt gepassioneerd voor uit één van de gedichten van Moullet, verder zingt ze voornamelijk met bezwerende oh’s en ah’s. Door percussie te gebruiken in plaats van drums en een zelfgebouwd akoestisch snaarinstrument weet de band levendig en compact over te komen.

Op kant twee van het vinyl zeg de groep deze stijl voort met het lange Un jour… la mort. De band weet bezwerende spacey sferen te creëren en geeft het dankzij de performances van Robeira toch ook een bezielde lading mee. Wel duren beide langere stukken eigenlijk een beetje te lang; ze lijken soms zelfs een beetje ritualistisch van insteek. Je mag je erin verliezen zeg maar.

Desalniettemin gaat het hier om een interessant en op zichzelf staand stukje geschiedenis van het progressieve genre. Catherine Ribeiro + Alpes zouden nog meerdere albums maken van soortgelijk allure en daarna zou Ribeiro haar muzikale carrière solo vervolgen tot in de jaren negentig. Dit werk uit 1972, “Paix”, is zeker de moeite waard om eens op te zoeken voor verzamelaars van progfolk, acid folk en spacerock. Oja, en van chanson.