Cavalli Cocchi Lanzetti Roversi Album

Ik heb een hekel aan supergroepen. Vaak is het een extra reden voor extra geld cashen en zelden leidt het tot een carrière, een oeuvre of uberhaupt goede muziek. Ik ben bijvoorbeeld altijd al een hartstochtelijke hater van Asia geweest, gruw ik van een naam als Anderson Bruford Wakeman Howe en ik vind tenslotte Transatlantic het slechtste wat de progrock is overkomen de afgelopen tien jaar. Je zal begrijpen dat ik niet stond te juichen toen ik het als supergroep gepresenteerd Cavalli Cocchi Lanzetti Roversi diende te gaan recenseren!

Maar goed, als ik de weerzin van me probeer af te schudden en het schijfje een beetje probeer te zien als een soort Crosby, misschien Stills, Nash en soms Young, dan gaat het misschien wel. En zo’n slechte vergelijking is dat eigenlijk niet, want hoewel er van samenzang geen sprake is, is de muziek op het debuut van CCLR, zoals we ze vanaf nu maar zullen noemen, heel rustig, eenvoudig, en haast singer-songwriterachtig. Tel daarbij op de prachtige, theatrale stem van Bernardo Lanzetti, plus een in Mellotron en prachtig akoestisch gitaarwerk gedompelde sound en je hebt het plaatje wel voor je.

Ik ben een grote fan van Bernardo Lanzetti. Ik was dolblij dat hij tot Mangala Vallis was toegetreden en door zijn toedoen beschouw ik hun tweede plaat “Lycanthrope” (2005) als een klassieker. Ik beschouw PFM’s “Chocolate Kings” (1975) mede dankzij zijn bijdrage eveneens als een meesterwerk, hoewel ik wat minder dol ben op de jazzy opvolger “Jet Lag” en evenmin op de twee platen van Acqua Fragile uit de jaren zeventig. Evenwel vind ik alles waarop hij zingt – zelfs zijn vreselijke jaren ’80 platen die geen hond naast een completist als ik kent, het aanhoren waard.

Nu kent Lanzetti drummer Gigi Cavalli Cocchi van Mangala Vallis, maar ook Christiano Roversi is inmiddels lid van Mangala Vallis, en is Cavalli Cocchi toegetreden tot Roversi’s band Moongarden. Dus nou ja, ze kennen elkaar door en door, en dat merk je bij de negen op zich niet al te lange nummers.

Die variëren overigens van gewoon goed tot een beetje flauw tot werkelijk prachtig. Dat maakt van “Cavalli Cocchi Lanzetti Roversi” vooral een afwisselend geheel. Dat is heel knap, want elk nummer is geconcentreerd rondom de lichte drumaanslag van Cavalli Cocchi, de warme stem van Lanzetti, het ronde basspel en het zalige Mellotrongeluid van Roversi, en het akoestische gitaargepriegel van wel tien verschillende gasten met als bekendste twee Steve Hackett en Aldo Tagliapietra. Eenvormigheid ligt dan op de loer, maar deze valkuil omzeilt het trio met de tien gitaristen listig. Als we daar een melig, maar ook niet slecht nummer als Why Should I? voor moeten doorstaan, dan is dat maar zo.

Maar de opener New Life On Mars, dat begint met een aanstaande klassieke zin ‘I was just a kid when I first met science fiction’, is werkelijk prachtig, evenals de met het ‘duruduru’ versierde afsluiter Blue Boy Under An Ethnic Sky. Prachtig is ook Great Love Does Burn Fast, waar de nylonsnaren van Steve Hackett worden vergezeld door de bas van Roversi (hij is een onderschatte bassist!), waarna een tapijtje Mellotron wordt afgerold. Mooiste nummer vind ik wel The Late Hour, dat lijkt te gaan over het hebben van een goed gesprek laat op de avond, en dat is voorzien van prachtig percussiewerk van Cavalli Rocchi en de akoestische gitaarsolo van Flaco Biondini is misschien wel de mooiste solo van de plaat.

Tenslotte kent de plaat nog twee heuse covers. Dat was misschien niet nodig geweest, maar Morning Comes, bekend van Lanzetti’s oude band Acqua Fragile, verdient zeker de aandacht, hoewel het weinig verschilt van het origineel. By This River, waarvan ik het origineel van Brian Eno niet ken, is een fantastisch nummer waarvan ik blij ben dat ik het op deze manier leer kennen.

Met de vertaalmogelijkheden van Google is de kans best aanwezig dat de heren Cavalli Cocchi Lanzetti en/of Roversi deze recensie werkelijk lezen. Wat dat betreft leven we in een mooie tijd. Mag ik ze dan één advies geven: maak van dit project een heuse band, lever zo snel mogelijk een tweede plaat af en breng het op de planken. Niks supergroep: CCLR is gewoon een nieuwe, veelbelovende band!

Markwin Meeuws