Cea SerinAlbum

Als je jezelf verdiept in de biografie van deze band, raak je gelijk al een beetje vermoeid. En persoonlijk raak ik al helemaal geïrriteerd bij de openingszin: “Cea Serin was formed in 1997 by J. Lamm as an exercise in the freedom of creative expression.” Jeuk. Ook staat er in de biografie dat de band een wereldwijde fanbase heeft en onnoemlijk veel cd’s heeft verkocht. Ja ja, bewijs? Daarnaast heeft de band ook nog eens een nieuwe genre aangeboord, namelijk het zogenaamde ‘mercurial metal’. Bla bla bla. Feit is dat meneer Lamm en consorten in 2004 een debuutalbum uit brachten onder de naam “…Where Memories Combine…”,  en daarna helemaal niets meer van zich lieten horen tot aan dit moment in 2014, wanneer tien jaar na dato het vervolgalbum wordt uitgebracht. Ja, echte trendsetters. Zeker wat betreft het tevreden stellen van die grote fanbase?

Goed, het wordt tijd om de cynische modus maar even uit te schakelen en een weergave te geven van de aangeboden waren.

Oerdegelijke progmetal met striemende ritmes, overspannen basedrums, doorsnee gitaarriffs, oersaaie solo’s en een zanger die niet kan kiezen tussen grunts of gewone zang. Gaap. Met deze omschrijving zijn de eerste twee nummers treffend te omschrijven. Als deze band een ‘voorloper’ is binnen een bepaald genre, ben ik in mijn eigen professie een sterrenkok. In de meest positieve modus kan ik melden dat deze muziek een creatieve variatie is op Dream Theater, maar dat vind ik iets teveel eer. Precies in het midden heb je dan nog de cover Ice van Sarah Mclachlan. Dit is een mooie weergave van het origineel, zonder twijfel. Het nummer wordt met cleane zang gebracht, is een prima ballad ten opzichte van de eerste twee nummers en brengt je ook in een rustige stand. Maar dan is er ook nog het vierde nummer The Victim Cult, wat iets meer smaak geeft dan de eerste twee nummers op de cd, maar nog steeds niet mijn hartritme opvoert.

U heeft het al door, het lukt mij nog niet echt om een spottende toon af te zweren.

Al met al lijkt het album ongeïnspireerd ten einde te komen. Todat de laatste track What Falls Away zich aandient. Holy Mother, om maar in de context van de band zelf te blijven. Wat een waanzinnige goed epic is dit! Ik durf bijna te zeggen dat dit de beste progmetal epic is die ik dit jaar beluisterd heb. De track begint met een rustig pianospel, wat een beetje als een film thema of soundtrack overkomt, maar bouwt zich daarna gestaag op met behulp van elektronische toetsen en sfeervolle gitaarklanken. Na een opbouw van exact vijf minuten gaat het bombast helemaal los met mooie gitaarriffs en dito solo’s, gevarieerde en wisselende ritmes, heerlijke meeslepende baspartijen, en zang die dit keer alle mooie plekjes van de stembanden van zanger Jay Lamm laat horen. Ook hier zijn er grunts te horen, maar passen ze op één of andere manier veel beter in het geheel. Als dit tekenend is voor een eventueel vervolg, ben ik bereid de band wat meer eer te gunnen in de  introductie van een recensie. Een band die een epic als deze kan maken, moet namelijk veel meer in zijn mars hebben dan het in het eerste gedeelte laat horen.

Wat betreft deze cd is twintig veelbelovende minuten op een totaal van achtenveertig en in tien jaar tijd iets te veel van het goede om de hemel in te prijzen. Naast meer uitdaging in de muziek zie ik de volgende keer bij een nieuw album dus ook graag wat meer nederigheid in de biografie.

Ruard Veltmaat