Census Of HallucinationsAlbum

Census of Hallucinations, meestal afgekort tot COH, is een kwartet dat een soort maffe mix maakt van grunge en spacerock. “Dragonian Days” is alweer hun twaalfde of negentiende cd, afhankelijk van hoe je telt. De discografie van COH is net zo onduidelijk als hun geschiedenis, productie, distributie en hoesontwerp. Maar waarschijnlijk hoort het allemaal bij hun ‘masterplan’.

Als recensent kom ik vaak zulke bandjes tegen. Wars van elke vorm van promotie produceren collectieven als deze op vaak obscure labels de ene na de andere plaat, zonder dat ook maar één sterveling erom geeft. Ik vind dat storend, want anno 2012 kan je naar mijn mening niet zonder goed functionerende site, een actief Facebookaccount en wellicht een mooi opgezette Bandcamp, zodat mensen de muziek ook kunnen horen. In het geval van COH zou dat naar mijn mening kunnen leiden tot een vertienvoudiging van hun omzet: ik denk dat 100 mensen per jaar dan een cd zullen aanschaffen, in plaats van 10.

Ik ken de vorige lading cd’s van Census Of Hallucinations niet, maar op basis van “Dragonian Days” zal ik niet heel veel haast maken met onderzoek. De liedjes zijn best aardig, maar de zang moet je liggen. The Reverend Rabbit, zoals de zanger zich raadselachtig noemt, klinkt als Galahad’s zanger Stuart Nicholson, maar dan stomdronken en stoned. Hij is zowel een komediant als zanger en de meeste tijd praat en zingt hij tegelijkertijd. Je moet ervan houden. De muziek in navenant. Hoewel gitarist Tim Jones best aardige liedjes componeert en zelfs vaak erg goede gitaarsolo’s ten gehore brengt, worden nagenoeg alle composities verpest door matige productie en die nare, typische spacerock productiefoefjes.

Dat leidt bij mij tot de volgende observatie. Het komt mij voor dat we in de tegenwoordige wereld vaker dan eens luisteren naar demo’s. In het grijze verleden, toen de wereld nog onderverdeeld was in luisteraars, platenmaatschappijen en muzikanten, was alles duidelijk. De muzikant maakte een demo. De platenmaatschappij gooide het in de prullenbak. Wij hoorden het nooit. Vaak mijmer ik over deze mooie tijd, toen alles nog overzichtelijk was.

Terugkerende naar “Dragonian Days” is het jammer dat de Stone Premonitions, de zogenaamde platenmaatschappij, de band niet terug heeft gestuurd naar de studio. Immers, de meeste liedjes zijn gewoon goed. Hologram is in essentie prachtig en dat geldt ook voor Stupid Guitarist. Het titelnummer is ook sterk en voorzien van een heerlijk rifje. Aan de andere kant is daar Modus Operandi, waarin de Reverend Rabbit tekstueel volledig ontspoort.

Dus het oordeel over deze zoveelste COH kan niet heel positief zijn. Er zit veel talent, maar weinig verstand en vooral een sterk gemis aan een strenge producer. Aan de andere kant: de download kost 5 pond (zie http://www.stonepremonitionswebshop.com/downloads.htm, helemaal onderaan). Dat is deze plaat net waard.

Markwin Meeuws