Centric JonesAlbum

Dit album is fascinerend. Niet alleen door de muziek die gemengde emoties oproept, maar ook door het conceptverhaal achter het album. Het heeft mij in elk geval een stuk wijzer gemaakt. Dat is al de eerste verdienste van het duo dat deze cd heeft gemaakt. Of de muziek een blijvertje is? Voor velen waarschijnlijk wel, ik moet het zelf nog bezien.

Centric Jones is een formatie die bestaat uit de Amerikaanse multi-instrumentalisten Chris Fournier en Tobe London, die worden geassisteerd door een groep gastmuzikanten waarvan zangeres Laurie Larson de belangrijkste is. Chris is verantwoordelijk voor de gitaar, bas, toetsen en elektronische percussie, Tobe voor de drums, maar assisteert ook met toetsen en percussie. De sessiemuzikanten die participeerden op het album staan niet echt duidelijk vermeld in de credits, maar een bekende naam die opvalt is Steve Unruh. Deze folkmuzikant is bekend van onder andere Resistor en zijn soloalbums. Zijn aandeel op het aandeel is echter bescheiden, hij maakt alleen zijn opwachting in het nummer Chrushed. Dit is het tweede album van het duo, het debuut “Foreign Tea” werd in 2009 geproduceerd.

Het album is geschreven rondom het Antikythera-mechanisme. Iets waar ik eerder wel eens van gehoord had, maar waar ik me nog nooit in had verdiept. Het mechanisme bestaat al sinds de Griekse Oudheid (waarschijnlijk 2000 voor Christus) en is in staat om ingewikkelde astronomische tijdsberekeningen mee uit te voeren, zoals het berekenen van zonsverduisteringen. Een soort van analoge computer dus, die in 1901 is opgedoken uit een gezonken schip vol kunstwerken in de buurt van het Griekse eiland Antikythera. De maker van dit apparaat is niet met volle zekerheid te zeggen, maar kenners denken dat één van de bekendste sterrenkundigen van die tijd (Posidonius, Archimedes of Hipparchus) zou kunnen zijn geweest. Zeer interessant om je eens verder in te verdiepen.

U bent natuurlijk ook geïnteresseerd in de muziek. En juist dat heeft bij mij nogal voor wat hoofdpijn gezorgd. Laat ik het zo zeggen, enerzijds is er sprake van een mooie mystiek die het thema goed vertegenwoordigt, anderzijds heeft het album de neiging om op een gegeven moment te vervallen in ellendig zweverig geneuzel dat mijn irritatiefactor hoog opschroeft. De eerste indruk deed mij sterk denken aan één van de eerste albums die ik voor Progwereld heb geschreven, namelijk de muziek van Dol Theeta (de link met Griekenland?). Net als bij Dol Theeta is er sprake van een spacy effect met uitgesponnen ritmes. Vooral de eerste nummers op de cd met daarin prominent de zang van zangeres Larson is ruimtelijk, kunstig maar vervalt nogal in verveling, hoewel de instrumentale expansiedrift van de beide heren niet nihil is. Het is vanaf seconde één duidelijk dat de muzikanten een hechte band met toetsen en elektronica hebben. Het album heeft een sterk melodieus en progressief karakter en naast het toetsengeluid is er ook veel ruimte voor divers gitaargeluid, zowel van de elektrische als akoestische gitaar. Het drumgeluid klinkt technisch zoals ik het graag hoor, maar is in mijn ogen niet goed gemixt in de muziek. Het geeft de indruk of Tobe met zijn drumkit in een lege hal staat te meppen, luister vooral maar eens naar All For One. Eigenaardig dat muzikanten hier genoegen mee nemen, je maakt mij niet wijs dat ze dat niet kunnen horen op een mastertape. Ook wordt mijns inziens hier en daar gebruik gemaakt van drumprogrammering hoewel het niet storend in het geheel klinkt.

Het middenstuk van het album is sterk instrumentaal en naarmate de nummers vorderen komt er ook meer spanning in de muziek. Zo hier en daar komen er riedeltjes van de Mellotron, Moog en Hammond naar boven, het hele keyboardspectrum krijgt genoeg ruimte. Ook komen er steeds meer invloeden van de diverse proggrootheden naar boven, zo hoor ik regelmatig Yes, King Crimson en Rush in de muziek. Maar ook lijken er wat hedendaagse elementen van Gazpacho overgenomen te zijn (luister eens naar Save Me), dat gelijk ook één van de beste nummers van de cd is. Vooral de mix van die bands maakt het een geheel dat aantrekkelijk is voor meerdere liefhebbers.

Al met al is deze plaat er een die een groot publiek kan aanspreken. De band heeft het zichzelf alleen wat moeilijk gemaakt. Doe mij een lol, haak niet gelijk af na de eerste nummers, maar skip even door naar het middenstuk. Vanaf daar wordt de muziek pas echt interessant en kunnen de uitgesponnen ritmes je wellicht nog sterk boeien.

Ruard Veltmaat