Chance:Risiko

Sleep Talking

Info
Uitgekomen in: 2009
Land van herkomst: Italië
Label: Altrock
Website: www.facebook.com/pages/ChanceRisiko/58639512287
MySpace: www.myspace.com/chancerisiko
Tracklist
Sleep Talking (3:13)
Beating A Dead Horse (4:06)
Monday Morning Motivation (3:08)
Dead End (3:57)
Oompa Loompa (5:18)
What's Wrong With Salamanders (5:29)
30/03/07 (1:56)
Active Life (3:23)
My Plastic Jaw (2:51)
Radiations (3:10)
Aus Tokio (3:54)
Paolo D'Alonzo: zang, gitaar, sampler, toetsen, laptop
Giacomo Di Paolo: basgitaar, vibrafoon, sampler, gitaar, toetsen, laptop,  glockenspiel
Gregorio Salce: gitaar, achtergrondzang, toetsen, vibrafoon
Emilio Trevisani: drums, vibrafoon, percussie

Met medewerking van:
Francesco Zago: Mellotron op Active Life
Tommaso Tesini: cello (1, 7 en 11)
Francesco Cassino: percussie (2), elektrische gitaar (10)
Gianfrancesco Falbo: viool (3 en 7)
Carlo Di Paolo: fagot (7)
Elena Veronesi: klarinet, basklarinet (7)
Jo Marie Sison: viool (11)
Sleep Talking (2009)

U kent dat wel beste lezer. Soms krijg je bij een promo van een nieuw album er een promosheet bij die het album en de bijhorende band de hemel in prijst. Alle positieve puntjes worden er nog eens uitgelicht om ons recensenten extra te overtuigen. Zo zal het niemand verbazen dat er slechts één gastmuzikant wordt vermeld die per toeval Mellotron speelt. De helft van het progpubliek wordt namelijk zo opgewonden als een zelfmoordterrorist die net naar de hemel gaat en daar zijn 1000 maagden ziet bij het horen van het woord Mellotron. De andere helft voelt zich eerder als een homo tussen diezelfde 1000 maagden. Ikzelf bevind me een beetje tussen de twee groepen in. Ik ben gek van aardig wat bandjes die de Mellotron bespelen, maar ik zal een band nooit blind vereren alleen omdat ze dat instrument bespelen. Er moeten ook echt wel sterke liedjes achter zitten.

Vanaf het eerste moment dat de plaat in mijn cd-speler verdwijnt en hij begint te spelen, valt er mij één naam te binnen: Radiohead! En dan voornamelijk de Radiohead die we kennen vanaf “Pablo Honey” tot en met “OK Computer”. Zelfs de zanger, Paolo D’Alonzo, zou zo kunnen invallen bij Radiohead als Thom Yorke even ziek is. En dat vormt toch wel een probleem. Ik heb bij de hele eerste helft van de plaat een hele tijd het gevoel gehad dat het volgende nummer of Creep of Street Spirit (Fade Out) zou zijn. Natuurlijk is het zo dat de zanger het ook niet kan helpen dat zijn stem zo sterk op die van Yorke lijkt. Alleen is het jammer dat ze dan daarbij ook nog muziek moeten spelen die op Radiohead lijkt.

Maar goed, Chance:Risiko probeert ook nog andere paden te bewandelen. Namelijk het pad van de melancholische Scandinavische bands. Denk dan vooral aan Landberk, Anekdoten, Paatos, Änglagard, en dat soort bands. Bands die een erg melancholische verlaten sfeer creëren, en dat vaak doen door middel van Mellotron. Het moet gezegd worden dat Chance:Risiko daar ook erg goed in slaagt, ondanks dat we eigenlijk over een Italiaanse band spreken. Op vlak van sfeer is “Sleep Talking” dan ook een zeer geslaagde oefening geworden.

Andere referenties die we op de promosheet voorgeschoteld krijgen zijn bijvoorbeeld Thinking Plague en Art Bears. In tegenstelling tot de vorige bands zijn dit geen melancholische Zweedse bands, maar eerder avant-garde bands die uitblonken in vreemde dissonante ritmes. In het geval van Art Bears wordt het geheel dan nog gekruid met een schelle, voor sommigen irritante, speciale zang van Dagmar Krause. Iets totaal anders dan hoe ik jullie Chance:Risiko heb doen uitschijnen tot hiertoe dus. Tot mijn grote spijt moet ik wel toegeven dat de promosheet er hier compleet naast zit. Ik ben erg weinig verrassende wendingen, vreemde ritmes of asymmetrische songelementen tegenkomen, hoewel me dit wel beloofd werd. Dus Art Bears en Thinking Plague als referentie? Vergeet het maar.

Toch heb ik me wel degelijk vermaakt met deze “Sleep Talking”. Het is een erg sfeervol, melancholisch album met hints naar het ter ziele gegane Landberk of zelfs Robert Wyatt, maar vooral naar Radiohead. En vooral is het erg duidelijk dat dit toch wel een jonge veelbelovende band is. Ik kan ze alleen maar adviseren voort te doen, en wat meer onbekende paden te gaan verkennen. Waarom niet de stijl die ze nu hebben mengen met wat de promo sheet ons beloofde?

Peter Van Haerenborgh

Send this to a friend