ChandelierAlbum

Na het zeer goed ontvangen “Facing Gravity” beleefde het Duitse Chandelier zijn hoogtijdagen met veel optredens en fans. Er werd reikhalzend uitgekeken naar nieuw werk. De band verhuisde naar Inside Out Music dat net in 1996 door landgenoot Thomas Waber was opgericht. Met een nieuwe drummer en bassist nam de band dit derde album op.

Op “Timecode” hoor je een band heel erg zijn best doen om een meer volwassen geluid te produceren en daar hopeloos in faalt. De band is drukdoende een nieuwe stijl te vinden en durft hierin geen keuzes te maken. Maar geen keuzes maken is ook een keuze. Het resultaat is een smaakloze hap die nergens weet te overtuigen.

Het frisse jonge honden neo-prog geluid van de eerste twee platen is nergens meer te bekennen. Door dit weg te laten heeft de band zichzelf geamputeerd van alles wat het leuk en bijzonder maakte. Ook de productie is flets. Zelf deze remaster heeft dat niet opgelost. Ik vind vooral de drums ronduit storend in het geluid. De bekkens klinken te schel en de snaredrum te vlak. Gitarist Udo Lang, die altijd wel kon imponeren met zijn lyrische solo’s, is een schim van wat hij was. Soms komt zijn talent weer boven zoals in het titelnummeren in Half Empty Half Fool, maar het is verder wat mager. Toetsenist Tobias Budnowski heeft vooral een rol op de achtergrond. Zijn spel is best sfeervol, maar je snakt constant naar een solo die je doet opveren.

Martin Eden zijn stem klinkt hier ook meer vlak en heeft wat betreft karakter ook ingeboet. Het grootste manco van dit album zijn de composities. Er zit bijster weinig creativiteit in. De poging wat meer serieus te klinken maakt dat alles een stuk vlakker klinkt. De tempowisselingen zijn weinig creatief en de meeste nummers missen een pakkende melodie of een refrein dat lekker blijft hangen. Met een nummer als Ferengi Lover doet de band een poging om iets van een nummer als Start It van “Facing Gravity” na te bootsen, maar ze slaan er de plank volledig mee mis.

Ook deze heruitgave bevat een tweede cd. Hierop staan demo’s, akoestische (live)versies en ook drie nieuwe nummers. Met name die laatste zijn natuurlijk interessant. Daarin valt op dat Martin Eden behoorlijk moet knijpen om alles te reddden. Udo Lang laat horen nog niets verleerd te hebben. Vooral zijn lange solo’s in Flight Of The Raven en Therapy zijn prachtig! Gelukkig krijgen ook de toetsen op de nieuwe nummers wat meer ruimte, maar het echte neo-prog geluid van de eerste twee albums herken je er niet op terug.

Begin 1998 verzorgde Chandelier nog het voorprogramma van de eerste Europese tour van Spock’s Beard en ging toen stilletjes uit elkaar. Het gezinsleven riep en dwong de bandleden andere keuzes te maken. Chandelier zou de boeken in gaan als een typische neo-prog band uit de jaren ’90 die nooit helemaal onder het geluid van Marillion en IQ uit kon worstelen. Een band die twee uitstekende albums uitbracht en daarna met “Timecode” het eigen licht uit deed. Dankzij deze drie goed gevulde heruitgaven verdient de band ruimte in elke cd-kast van de liefhebber van de neo-prog.

Maarten Goossensen