ChanetonAlbum

Als je een tijdje goed kijkt naar de hoes van dit album, dan gaan je steeds weer nieuwe dingen opvallen. Het is een typische proghoes en o zo mooi. Deze Argentijnen hebben goed begrepen wat een aantrekkingskracht een hoes kan hebben. Met zo’n hoes zal de muziek wel heerlijk zijn…

Nou, niet dus.

Chaneton maakt onvervalste neoprog. Ze hebben de kunst goed afgekeken van bands als Pendragon, IQ en het oude Marillion. Het zwevende toetsenspel en slepende gitaarsolo’s zijn niet van de lucht. Instrumentaal gezien zit het best wel snor met dit vijftal. Jammer dat de productie niet al te best is. De cd klinkt alsof er een waas overheen hangt. Ook klinkt het geheel wat stoffig en muffig, bij een eventueel volgend album zouden ze daar best wat meer aandacht aan kunnen besteden.

Maar… voordat de band überhaupt gaat nadenken over een nieuwe cd, moet men eerst zanger Patricio Villanneva uit de band werken. ‘Zanger’ is trouwens wel een erg groot woord. Wat hij op dit album probeert te doen raakt echt kant noch wal. Zijn zang is zonder twijfel de slechtste die ik ooit heb gehoord! Zijn stem doet sterk denken aan die Zweedse kok uit de Muppetshow en zelfs die hoor ik nog liever zingen.

Overdrijf ik nu niet een beetje? Nou, ik dacht het niet. Luister maar eens naar het titelnummer (niet zeggen dat ik je niet heb gewaarschuwd). Als hij zacht en ingetogen zingt, dan is het nog wel een beetje te doen, maar helaas zingt hij bijna nergens ingetogen en rustig. Zijn lange uithalen, waar het nummer mee vol zitten, zijn echt vreselijk vals. In eerste instantie pieste ik bijna in mijn broek van het lachen, dit moest een grap zijn, straks gaat hij vast echt zingen. Toen ik eenmaal ontdekte dat hij echt zo zingt, werd ik alleen maar bozer. Horen die andere bandleden dan niet dat hij volkomen ruk zingt? Als laatste nadeel kan ik melden dat deze Argentijn een poging doet om Engels te zingen, maar daar nergens in slaagt. Wat een aanfluiting.

Maar goed, stel je voor dat je de zang wel in orde vindt, wat dan? Nou, dan kan je gerust tot kopen overgaan. Zoals ik eerder al zei, instrumentaal gezien kunnen ze best een potje breken. Met name het toetsenspel is heerlijk neo. Toetsenist Charly Kleppe trakteert de luisteraar op een aantal heerlijk solo’s evenals gitarist Alex Chaneton. Helaas is het album heel erg zanggericht en zijn de instrumentale uitstapjes maar kort.

Vorig jaar was collega Erik Groeneweg helemaal blij dat hij de slechtste plaat van 2003 mocht bespreken (Dog Star Poets). Ik heb nu de eer om de brakste plaat van 2004 te mogen bespreken. Mijn advies ? Mocht je deze plaat een keer tegenkomen in je platenzaak, beluister hem dan vooral. Je zal even heerlijk kunnen lachen. Maar leg hem daarna vooral weer terug in de schappen.

Chaneton is een prima neoprog formatie, maar willen ze serieus genomen worden, dan moeten ze direct de zanger eruit schoppen en een goede zanger zoeken. Of nog beter, een goede zangeres. De Argentijnse Mariela Gonzales (ex-Nexus) lijkt mij een uitstekende keuze!

Maarten Goossensen