Barnes, CharlieAlbum

De oceaan heeft, door de uitgestrekte horizon samen met de ogenschijnlijke bodemloosheid, zo zijn intrige. Het is daarentegen een monotoon landschap. “Oceangraphy” bevat eveneens uitgestrekte klanken die door de aandachtige uitwerking een zekere diepte krijgen. Het is echter maar de vraag of dit blijft intrigeren. Bevindt Charlie Barnes zich niet inmiddels op stilwater?

Dit album is opgedragen aan Revere. Die band heeft ook duidelijk invloed gehad op Barnes, gezien deze plaat eveneens vol staat met melancholieke, barokke pop die aan Rufus Wainwright en Jeff Buckley doet denken. De muziek heeft tevens een mooie weelderige stijl die veel aangename details bevat. Daarnaast voegt de theatrale zang veel toe. Bovenal bevat deze plaat enkele aparte klanken en wendingen die de aandacht volledig opeisen.

Een nummer als Former Glories heeft bijvoorbeeld een prettige, ietwat bedwelmde bijklank. Aangenaam psychedelisch! Door de gevoelige zang klinkt deze compositie bovendien erg breekbaar. Will & Testament valt ook op, maar nu door het danceritme. De melodie is in elk geval erg pakkend, hoewel dit nummer ook maar zo van een artiest als Mika had kunnen komen. Ruins is vervolgens het beste wat dit album te bieden heeft. De intro heeft een mooie slepende structuur met een verdrietige sfeer. Na anderhalve minuut bloeit de muziek op. Door deze verrassende wending krijgt deze compositie een zeker reliëf, maar bovenal heeft Ruins een mooi uitbundig arrangement waarbij de gitaar voor broodnodige spanning zorgt. Deze plaat had meer van dit soort nummers kunnen gebruiken.

De rest van het album is namelijk vaak te saai. Een echte uitschieter ontbreekt en geen van de composities zoekt het gevaar op. Neem bijvoorbeeld Maria. Weliswaar een mooie, ietwat zoete ervaring, maar het doet eveneens denken aan een gerecht dat onvoldoende is gekruid. De juiste ingrediënten zijn aanwezig, maar de compositie mist een pittige uitbarsting. Dit soort veilige klankzeeën gaat, op een album van bijna een uur, tegenstaan. Erg jammer! Zeker gezien het vorige album, “More Stately Mansions”, de golven wel hoog opdreef.

Charles Barnes creëert kortom aangename muziek met een ietwat symfonische bijklank, maar deze aangename stijl wordt op een gegeven moment monotoon als de intensiteit ontbreekt. Toch bevat het album nog best wat beklijvende popnummers. “Oceangraphy” is daarom een vermakelijke, maar ook wat onopvallende plaat.

Luke Peerdeman
CD:
LP: