Sahona, CharlyAlbum

Dat een hoop traditionele progmetal gevuld is met technisch vernuft en vooral snelheid, is voor mij niets nieuws. Dat velen vinden dat diezelfde technische uitspattingen en snelheden automatisch ten koste gaat van emotie, inlevingsvermogen, creativiteit of wat dan ook, vind ik vaak maar flauwekul, maar ook dat is niets nieuws.

Zelfs een Dream Theater die vanaf, pak ‘m beet, 2005 weer album na album melodieuzer werd, moet zich telkens verdedigen tegen de standpunten die al jaren achter elkaar maar telkens op hetzelfde neerkomen. Natuurlijk kan overdreven acrobatiek de sfeer grondig verpesten; niemand luistert graag naar een circusact, maar als vooroordeel kunnen we hiermee – zoals met elk vooroordeel – helemaal niets.

Deze inleiding schrijf ik omdat ik hoop dat ik mensen niet wegjaag als ik het heb over Charly Sahona, die verschrikkelijk goed gitaar kan spelen. Dat ik Dream Theater noem, is natuurlijk ook niet arbitrair. Het eerste nummer van “Naked Thoughts From A Silent Chaos”, Relieved, doet namelijk direct aan Dream Theaters Panic Attack denken. Vrijwel elk nummer zou je kunnen beschrijven als compacte traditionele progmetal, maar dan wel gelijk erg goed verzorgde compacte traditionele progmetal. Voor de liefhebber van het genre is dit een uitstekend debuut.

Sahona is overigens geen onbekende. Wellicht kennen sommigen hem van de Franse band Venturia, een melodische progmetalband met vrouwenzang, die behalve wat raakvlakken die het genre typeren niet zo gek veel gemeen heeft met de muziek van Sahona’s debuutalbum. Daarvoor is “Naked Thoughts From A Silent Chaos” toch echt te agressief en klinkt Charly niet als een vrouw, maar eerder als Matthew Bellamy van Muse of – met een beetje fantasie – Thom Yorke van Radiohead. Instrumenteel lijkt het helemaal niet op die bands. Symphony X en Redemption komen veel meer in de buurt. Ook moet worden opgemerkt dat ik dit liever een half zijproject noem, omdat de bassist en de drummer ook bandleden van Venturia zijn.

Met dit debuut kunnen liefhebbers van technisch onderlegde musici (die daarmee dus niet automatisch aan gevoel inboeten) die niet verrassend, maar wel op hoog niveau een zeer vertrouwd geluid tentoonspreiden, hun hart ophalen. Voor mij betekent die informatie dat er meestal verzadiging optreedt na het beluisteren van ongeveer de helft van het album, maar dat ik weet dat ik er de volgende luisterbeurt weer vol van kan genieten… En dat maakt het niet eens zo gek veel uit welke helft ik dan beluister.

Manuel Huijboom