Beste lezers, ik zal deze recensie moeten beginnen met een verontschuldiging naar jullie. Want ik moet hier voor het eerst toegeven dat ik blijkbaar ook erg weinig weet van ‘mijn progmuziek’. Het zit namelijk zo: toen ik deze overigens meer dan aardige promo van Cheer-Accident beluisterde, was ik er zo goed als van overtuigd dat dit een vrij nieuwe band in het wereldje was. Niet dus… Deze Amerikanen zijn al vanaf 1981 bezig, bleek uit het bijgeleverde promo sheet. Het hoeft geen betoog meer dat ik meteen van schaamte de grond inzakte. Weer boven de grond besefte ik dat dit eigenlijk nog niet eens zo slecht was. Tenslotte kan ik op die manier “Fears Draws Misfortune” beoordelen zonder mij te laten beïnvloeden door de ruime voorgeschiedenis die deze band reeds achter de rug heeft.
Doch is het niet zinloos om de band eerst even te situeren. Zoals ik al aangegeven heb, is deze band afkomstig uit de Verenigde Staten en meerbepaald Chicago. Daar in een van de vele clubs speelde in de vroege jaren tachtig drummer/componist/zanger Thymme Jones samen met enkele andere plaatselijke muzikanten vaak experimentele rockconcerten. Dit ensemble met Jones zal dan ook de eerste incarnatie van de band Cheer-Accident worden en de ‘arty’ clubs uit Chicago ontgroeien. Want ondanks de bandwisselingen in de loop der tijd is Cheer-Accident ondertussen uitgegroeid tot één van de grote namen van de Amerikaanse Avant-Prog muziek.
Met deze “Fear Draws Misfortune” zit de band ondertussen toch al weer aan hun elfde album wat op zich al een zeer sterke prestatie is. Want laten we eerlijk zijn: ondanks mijn liefde voor dit genre is dit niet het meest succesvolle, zelfs niet binnen de prog. Wanneer een band in dit genre dan toch aan een respectabel aantal albums komt, mag deze band echt wel een sterke band genoemd worden. En net als vele moderne bands in dit genre heeft Jones inspiratie gevonden in bands als Henry Cow, Art Bears, Univers Zero, This Heat, Steve Reich, King Crimson.
Toch moet ik zeggen dat Cheer-Accident zich wel degelijk kan onderscheiden van andere Amerikaanse Avant-Prog bands zoals een Thinking Plague of een 5uu’s (de Dave Kerman-bands dus eigenlijk). De grote reden hiervoor lijkt me bandleider Jones zelf te zijn. Niet alleen zijn composities springen eruit door een sterk post-rock of chamber rock gevoel mee te geven. Maar ook zijn erg mooie zang verheft de composities op “Fear Draws Misfortune” naar een hoger niveau. Ik zeg het wel vaker bij dit soort muziek, maar ook hier weer zien we dat de zang mee een instrument wordt. Het mooiste voorbeeld hiervan kunnen we vinden op afsluiter Your Weak Heart dat overigens voor mijn part het sterkste nummer op dit album is. Nergens anders komt de mooie zang van Jones zo tot zijn recht als in het rustige door piano begeleide begin van dit nummer. Later verandert dit in een eerder Art Bears-achtige zang terwijl ook het instrumentele gedeelte van het nummer losbarst en zich aanpast naar dat van een ’typisch’ RIO/Avant-Prog nummer tot dit op het einde weer terugkeert naar het rustige gezang, begeleid door Jones’ piano.
Het mag duidelijk zijn dat ik best onder de indruk ben geraakt van deze band die ik eerst niet kende. Ze leveren een boeiend en origineel album af met “Fear Draws Misfortune” dat niet zal misstaan binnen de Amerikaanse Avant-Prog scene. Of dit het beste album van Cheer-Accident kan ik jammer genoeg niet vertellen; ik kan alleen maar meegeven dat dit absoluut een aanrader is voor de fans van dit soort muziek of de avontuurlijke progliefhebber. Ikzelf plan alvast om meer van Cheer-Accident te zoeken.
Peter Van Haerenborgh